Je kent het misschien wel, dat iedereen in je nabije omgeving van een nieuwtje op de hoogte is en dat jij ondanks diverse aanwijzingen nog steeds onwetend en nietsvermoedend bent.
Dit overkwam me rond de jaarwisseling. Ingewikkeld verhaal, dus waar zal ik beginnen? Nou, misschien gewoon bij het begin, want ten slotte wordt dat de essentie van mijn verhaal.
Mijn nichtje, Milou, de dochter van ons Kaat, zal begin juni deelnemen aan de Alpe d’HuZes, een sportief evenement, waarbij zoveel mogelijk geld wordt ingezameld voor onderzoek naar kanker. De duizenden deelnemers bedwingen de 14 kilometer lange weg naar de top, fietsend, wandelend of hardlopend. Aangezien mijn vingers weer jeukten om iets te gaan fröbelen, kreeg ik het idee om 100 waxinelichtjes van potjes versierd met kralen te gaan maken, die symbool staan voor de lichtpuntjes in het leven, waar kankerpatiënten elke dag naar uitkijken. De verkoop ervan zou een bijdrage van 500 euro leveren voor de inzamelingsactie van Milou. Dus ik ging direct aan de slag.
Mijn zus vroeg echter om er nog niet veel ruchtbaarheid aan te geven en te wachten tot 8 januari, als er meer gegevens bekend waren. Ik vroeg me wel af welke informatie er dan nog moest vrijkomen, maar ik zocht er niets achter.
Op donderdag 28 december reed ik samen met ons Kaat en haar kleinkinderen de verlichte boerderijentocht (erg leuk trouwens) en daarna gingen we met zijn allen naar Mac Donalds. Emma, haar jongste kleindochter, zat steeds met een soort van blubberbal onder haar shirt en riep steeds: “Baby in buik!”.
Henk, de man van ons Kaat, vroeg of ik voor hem ook geld wilde inzamelen, want er was een plaatsje vrijgekomen en hij kon dus de 1860 m hoge top ook gaan trotseren. Nee, daar kon ik niet aan beginnen. Honderd van die potjes maken zou al een hele uitdaging zijn.
Toen we die avond over de parkeerplaats bij de Mac in Cuijk richting de auto liepen, riep Sofie, de andere kleindochter van ons Kaat, enthousiast, dat ze over twee weken een grote verrassing had. Ik heb daar niet echt op gereageerd, want hoe vaak roepen kinderen niet iets, waarvan je je afvraagt waar ze het in godsnaam over hebben.
Een week later ging ik met Driek en Ties naar het Springkussenfestival in De Wester (ook erg leuk) en Sofie mocht mee. Toen ik haar ophaalde, zag ik van alles in de woonkamer staan, matrasjes en wat plaat- en houtwerk. Misschien moet ik me over bepaalde dingen toch meer het waarom gaan afvragen. Ik merk het echt: hoe ouder, hoe minder alert.
Enkele dagen later, de dag voor 8 januari, gingen we met de hele familie uiteten en toen bleek wat de verrassing was, waar Sofie het over had. Dus weer iets geleerd: onderschat de uitspraken van een kind niet! Als grote nicht in spé mocht zij bekend maken, dat Milou zwanger is. En wie van het grote gezelschap zag en hoorde het weer niet goed en riep: ”Ik snap er niks van!” Juist, goed geraden: ik. En toen viel het kwartje. Hoeveel aanwijzingen had ik wel niet gekregen en ik bleef steeds onwetend en nietsvermoedend. Maar wat een mooi nieuws!
Dat betekent dus, dat Milou de zware tocht niet zal lopen, maar wel haar vader, Henk. En nu weer naar het begin van mijn verhaal, want daar ging het tenslotte om. Lever een bijdrage voor het goede doel en koop voor 5 euro een gezellig en decoratief lichtpuntje. Op is op! Kijk op mijn Facebook voor meerdere foto’s. Kom naar de Lente-inspiratiedagen (15-16 maart) bij Onder de Kersenboom, Meeuwstraat 3a in Mill, waar ons Kaat en ik alleen op zaterdag 16 maart van 10.00 tot 17.00 uur de lichtpuntjes verkopen. Daarna zijn ze nog via een Pb op mijn Facebook verkrijgbaar.
Rest mij alleen nog de vraag: wie gun jij een lichtpuntje in zijn of haar leven?
Marja Verheijen,
