Vreugde en verdriet liggen vaak heel dicht bij elkaar en wisselen elkaar af. Vreugde omdat mijn jongste zoon een engeltje op zijn schouders gehad moet hebben die hem influisterde naar zijn vader te gaan. Was hij een dag later gegaan dan was het wellicht te laat geweest. En was hij naar gene zijde vertrokken zonder dat we afscheid van hem hadden kunnen nemen.
Nu kunnen we gelukkig wel afscheid van hem nemen nadat we van de schok bekomen zijn. Uitdroging, nierontsteking, infectie aan de longen maar uiteindelijk blijkt een hersentumor die inoperabel is, hem de laatste klap te geven en het afscheid van dit aardse leven aan te kondigen. ‘Het is zoals het is’ heeft Rob, mijn ex herhaaldelijk gezegd en hij heeft er vanaf het begin vrede mee. Met name toen hem verteld werd dat opereren is wezen niets toevoegt maar dat er hierdoor nog meer kans is op complicaties. Verdriet van de zonen, met name dat opa zijn kleinkinderen niet kan zien opgroeien. Vreugde ofwel blijdschap dat we de gelegenheid krijgen om nog ruimschoots mooie herinneringen op te halen en afscheid te nemen. Vreugde voor mij om te zien dan mijn zonen, ieder op hun eigen manier, ervoor zorgen dat alles geregeld wordt en er zijn voor hun vader. Vreugde en verdriet omdat hij afgelopen week naar een hospice is gegaan. Vreugde omdat hij nog volop kan genieten van zijn kinderen, kleinkinderen, muziek, voetballen, het eten wat hij voorgeschoteld krijgt en de goede verzorging. Verdriet omdat we toch met zijn allen bezig zijn met het stoffelijk afscheid.
Vreugde omdat we weten dat er in wezen geen dood bestaat maar er een eeuwigdurend leven ofwel bewustzijn is. Dat de aarde een planeet is waar het meest geleden wordt en dat hij daar afscheid van mag nemen. De laatste maanden droomde ik regelmatig over Rob terwijl ik dat eerder nooit had gedaan. Hij was er gewoon bij in mijn droom. Gewoon aanwezig zonder extra lading aan gevoel. En ik was de laatste weken ook behoorlijk duizelig en licht in het hoofd waar ik de vinger niet op kon leggen. Later bleek dat Rob in die tijd ook last had van duizeligheid.
De ‘andere wereld’ ofwel de geestelijke wereld die we niet kunnen zien, horen of ervaren komt soms heel dichtbij als ‘de sluiers’ wat optrekken. Ofwel onze gevoeligheid open staat voor andere ervaringen. Vooral bij hele kleine kinderen zien we dat nog vaak terug, die zien, voelen en ervaren veel meer dan de mens die vastzit in de materie. Ook van dieren is bekend dat ze veel meer zien, ervaren en voorvoelen. Denk hierbij aan storm of als het baasje thuiskomt en we met onze gewone aardse zintuigen nog niets kunnen zien, horen of voelen. Een dier voelt, hoort, ziet, ruikt veel vaker meer of eerder.
Veel mensen, ik ben gelukkig niet de enige, ervaren iets uit het ongeziene geestelijke rijk. Ik kreeg te voelen en te zien dat mijn vader over was, hij was heel vredig gestorven. Bij mijn moeder duurde het beduidend langer toen ik iets van haar hoorde en wist dat ze over was. Zij heeft helaas haar overgaan niet bewust ervaren en dat vond ik erg jammer. Dat was bij mijn vader heel anders. Hij vertelde dat hij heel mooie muziek hoorde en mensen zag die al overgegaan zijn. Voor degene die nergens in geloven een hallucinatie voor de ander die gelooft in een voortbestaan een prachtig cadeau. Het is maar hoe je naar iets kijkt. Ik ben blij dat ik door eigen ervaring, de andere wereld heb mogen ervaren. De angst voor de dood is er niet meer en dan geeft zoveel vrijheid, ruimte en rust. Er bestaat geen dood, er is alleen maar leven.
Tilly Gerritsma, Mill
