Door Paul Vogels - Ik betrap me erop dat het vluchtverhaal bijna ‘business as usual’ begint te worden... vanuit een dorpje in de buurt van Damascus via de voor Noord-Syriërs gebruikelijke weg door Turkije.
Vandaar met veel te veel mede-vluchtelingen in een gammel bootje, vaak over ruwe zee, naar Griekenland. Als dat overleefd wordt volgt een maandenlang verblijf in overvolle vluchtelingenkampen, onder inhumane omstandigheden in tentjes, koud en nat of juist veel te heet, in de hoop op doorreis naar een onbekende volgende bestemming.
Maar als ik het verhaal weer tot me door laat dringen realiseer ik me opnieuw hoe vreselijk het moet zijn om familie, huis en haard te verlaten. Tijdens de vaak levensgevaarlijke reis bestolen of bedrogen te worden door nietsontziende mensensmokkelaars. En dan, in het beste geval, eindelijk aangekomen op een veilige bestemming, weer helemaal vanaf nul een nieuw leven te moeten beginnen…
Voor Hussain Jumaa (24) was het enige geluk dat hij niet alleen hoefde te vluchten. Samen met zijn ouders en broer ontvluchtte hij zijn geboortedorp in Syrië. Dat kon ook moeilijk anders want Hussain wordt te veel gehinderd door lichte handicaps aan zijn oren en aan zijn heup. Het was ook de reden waarom de VN Vluchtelingenorganisatie, in samenwerking met de Nederlandse consulaat in Athene, Hussain met zijn familie naar Nederland stuurde. Na bijna twee jaar op de vlucht komen ze dan uiteindelijk via AZC Grave in Mill terecht.
In hun woning word ik door de hele familie hartelijk ontvangen, met sterke koffie, een tafel vol zojuist bereidde zoete taart en koekjes van gefrituurde kikkererwten. Ze vertellen hoe ieders voornaam een betekenis heeft; vader Ahmad (dank aan God), moeder Amal (hoop), broer Abdlelah (dienaar van God) en Hussain (mooi gezicht). En dat heeft Hussain, een mooi en vriendelijk gezicht met zachte ogen. Ze voelen zich welkom in Mill en zijn blij met hun contacten met de vele vriendelijke mensen uit de buurt.
Hussain gaat 3 dagen per week naar school in Cuijk. Hij heeft uitstel gekregen voor zijn inburgeringsexamen. Omdat hij zo slecht hoort is het extra moeilijk en kost het hem meer tijd om de Nederlandse taal te leren. In Syrië had hij al een hoorapparaat, hier in Nederland kreeg hij een moderner en beter exemplaar. Toch blijft aanvullend liplezen voor hem nodig om een gesprek te voeren. Daarvoor krijgt hij iedere week logopedie om ook Nederlands te leren liplezen.
Een dag per week doet hij met heel veel plezier vrijwilligerswerk op Belevingsboerderij de Nieuwenhof in Mill. “Ik ben blij dat Petruschka van het taalcafé hem hier heeft geïntroduceerd. Hussain is gek en goed met dieren”, volgens Marianne van de schapenboerderij. “Hij werkt hard, is slim en wil graag leren. Ik vind het extra knap hoe hij ondanks zijn slechte gehoor onze taal leert. Het liefdevol omgaan met dieren heeft hij in een opleiding tot assistent dierenarts in Syrië geleerd. En nu het lammerseizoen is begonnen en onze lammertjesdagen zijn gepland heb ik hem er helemaal graag bij”.
Zoals wellicht bekend staat de Nieuwenhof te koop. Niet zeker dus of Hussain daar zijn vrijwilligerswerk kan behouden. Graag zou hij als dierenverzorger willen blijven werken. Bijvoorbeeld bij een dierenartspraktijk. “Maar in de verre toekomst droom ik van een opleiding en een baan in de elektrotechniek, mijn andere hobby”.
