We zijn het nog niet vergeten, horen we nog steeds van verzorgers en bewoners in de regio; de maanden waarin alle mensen in de zorg geraakt zijn door beperking, verdriet en onmacht.
Er is veel aandacht geweest voor de verpleegkundigen in de ziekenhuizen. En er waren zoveel meer mensen die dag en nacht klaar hebben gestaan onder hele zware omstandigheden. De thuiszorg, verpleeghuizen, verzorgenden bij mensen met een beperking. Allemaal mensen die vanuit hun hart door zijn gegaan.
Veel mensen waren eenzaam, waren bang, waar afstand de grootste vijand is en nog steeds… een arm om je heen niet meer kan. Het verdriet van de bewoners te zien, maar ook als verzorgenden daar heel veel verdriet van hebben. Onmenselijke taferelen die op je netvlies blijven... die vergeet je niet zomaar. Die zijn nog niet verwerkt...
Morgen niet weer
Morgen kan het zo weer gebeuren, dat lijken we ons steeds minder te realiseren. Maar mensen die werken in de zorg willen dit nooit meer meemaken… Dit kun je en mag je de mensen die verblijven en werken in de zorg niet aan doen. Dat trekken ze mentaal niet...
We mogen elkaar niet vergeten
Vanuit die gedachte wil en heeft Schrijen, afscheid en herinnering (die zelf ook een zeer intense tijd heeft meegemaakt, omdat mensen geen afscheid konden nemen zoals ze zo graag zouden willen) een statement: Je bestaat en mag gezien worden, mensen die wonen in een zorgomgeving en werken in de zorg! Daarin heeft Schrijen een gemeenschappelijke deler met de zorg en hebben zij de verbinding gemaakt.
Meer dan een traktatie waard!
Vanuit saamhorigheid en begaan zijn met elkaar heeft Schrijen alle bewoners en de verzorgenden in de regio getrakteerd. Trakteren doe je omdat je het verdiend hebt! Tijd voor elkaar. Oog hebben voor elkaar en blijven houden. Laat het ons niet nog een keer gebeuren...
