Door Elly Meijnders - Op verzoek van de Werkgroep Preventie van het Lokaal Beraad Ouderenbeleid heb ik interviews na de corona tijd met verschillende mensen. Zo sprak ik met Adriaan van Hout over zijn wel en wee in de laatste tijd. Adriaan klinkt onverminderd dapper als hij vertelt.
“Ja, dat is een mooie foto van mijn vrouw Mientje. Zo was ze echt, dat is een foto van vijf jaar geleden. Ze is verlost uit haar lijden, had dementie en wist dat zelf heel goed, het zit bij haar in de familie. Ze mopperde nooit maar huilde veel, daar lijd je zelf ook onder. Ik heb de laatste jaren alles in huis gedaan. Het deed zo’n pijn toen ik haar uiteindelijk toch moest wegbrengen.”
Heeft ze je toch nog tot het eind herkend, Adriaan? Je hebt een kenmerkende stem.
Adriaan knikt en gebaart met zijn handen en armen: “Gelukkig wel, ze hoorde mij inderdaad praten en wist toen dat ik het was. Maar op het laatst ademde ze niet meer goed en toen ging ze hard achteruit. Ik heb haar hand gepakt en gezegd: “Het is mooi geweest, mam, je hebt genoeg gestreden, ga maar”. Ze is op 11 juli 2020 gestorven”.
Dus midden in de corona tijd?
“Ja dan zit je dus met corona en ziet niemand. Ja, van eigen kant wel. Wij waren thuis met z’n elven, nu met vieren. Op 1e Paasdag heb ik een herseninfarct gehad, dat tikte aan, heel duizelig en vermoeide benen. Maar ik leef op bij de uitoefening van mijn grote hobby, het africhten van honden. Ik heb gisteren in Nederweert nog examens afgenomen. Ik ben lid van de politiehondenvereniging “PHV de trouwe hulp”, die is aangesloten bij de landelijke bond. Ik ben al vanaf 1966 secretaris, dat is 55 jaar, hoe is het mogelijk hé”, lacht Adriaan.
Ben je dan bij de politie geweest?
“Neen, ik ben landelijk keurmeester, de afgerichte honden worden door de politie gebruikt bij bijvoorbeeld het zoeken naar slachtoffers onder puin. Ik geef ook demonstraties met de honden met een draadloze microfoon. Dan laat ik zien wat ze allemaal kunnen. Ja, ik kom in heel Nederland, dus ben nog al eens weg. Maar ik blijf nooit over, slaap in mijn eigen bed, dat mocht ook niet van Mientje”, knipoogt Adriaan.
Ik heb begrepen dat je veel hebt meegemaakt.
“Wij hebben samen veel meegemaakt. Vlak na mijn herseninfarct is mijn broer van 90 overleden aan Corona. Mijn zoontje was bijna vier jaar toen hij op 20 april 1968 verongelukte. Op 11 januari 1995 is een auto ons huis binnen gereden, de hele voorgevel was vernield. Maar ik ga nooit bij de pakken neer zitten, ben nooit chagrijnig. Ik kom uit een muzikale familie en muziek fleurt op. En ik ben graag onder de mensen. Ik heb drie kinderen in leven, 1 zoon en 2 dochters. Van de dochters heb ik vijf kleinkinderen, het 1e achterkleinkind wordt binnenkort een jaar. Mijn zoon werkt bij de LOM als technicus. En ik repareer graag fietsen, ik hou de tuin bij en schilder graag de boel bij familie en vrienden. Als ik dat allemaal niet doe en er niet zelf op uit ga, ga ik hier zitten verpieteren. Want ’s avonds ben ik toch wel meestal alleen”.
