In 2018 begon Joyce van der Duijn (24) uit Mill als leerling te werken op de Intensive Care van Maasziekenhuis Pantein. Met goed en wel haar diploma op zak viel zij direct in de eerste coronagolf. Een periode met moeilijke momenten maar ook van betrokkenheid en verbondenheid waar ze met trots op terugkijkt nu de zorg weer regulier is.
Joyce: “Ik ben een mensen-mens. Communiceren met patiënten, familieleden en het bieden van intensieve acute zorg aan ernstige zieke patiënten vind ik het leukste aan mijn vak als IC-verpleegkundige. Natuurlijk was corona alles behalve welkom, maar toch kijk ik met trots en een voldaan gevoel terug op mijn eerste jaar als IC-verpleegkundige. Dit is wat ik wil, dit werk maakt mij gelukkig en blij. En natuurlijk, soms was het gewoon ook echt moeilijk, vooral door COVID-19.
Onvoorspelbaar virus
Het moeilijkste vond ik de onzekerheid die COVID-19 met zich mee brengt. De ernstig zieke patiënten die me aankijken en vragen: “Komt het allemaal goed? Word ik weer wakker? Zorg je dat ik beter word zuster?’’ Vragen die worden gesteld vlak voordat we ze intuberen, aan de beademingsmachine leggen en alles overnemen. Het zijn woorden die me ontzettend raken. Zelf krijg ik tranen in mijn ogen omdat ik het gewoon niet kan beloven, al wil ik dit zo graag.
Werken op de Intensive Care
Niet alle patiënten worden bij ons in slaap gebracht om alle functies van het lichaam over te nemen. Wanneer de patiënt geen beademing nodig heeft maar wel veel zuurstof of na een (on) geplande operatie komen ze ook op de intensive care. Angstige ogen die je aankijken en het verdriet van de patiënt en familie, het raakt mij en mijn team. Fantastische specialisten, fysiotherapeuten, diëtistes, mijn collega-verpleegkundigen, noem maar op, met z’n allen hebben we één taak op zo’n moment. Dat gevoel, dat we het samen doen, dat is fantastisch. Aan één blik hebben we genoeg. We zijn goed op elkaar ingespeeld.
Zien als persoon, niet de zuster in pak
Alles wat in onze macht ligt hebben we gedaan om de periode rondom COVID-19 goed door te komen. In volledig beschermde kleding deden we ons werk, wat ons vrijwel onherkenbaar maakte. We maakten daarom naamkaartjes met foto zodat de patiënten ons zouden blijven zien als een persoon, niet als die zuster in een pak. Ik vond het erg moeilijk dat de patiënt geen familielid kon ontvangen. Zoals iedereen weet is niks belangrijker en fijner dan dat belangrijke personen in je omgeving aanwezig zijn op dit soort momenten om je te steunen. Dat dit niet kon raakte mij heel erg. Inmiddels zijn deze regels aangepast en kan de patiënt gelukkig wel bezoek ontvangen binnen een bepaalde tijd en niet te lang. Mits het bezoek zich aan de maatregelen en voorschriften houdt.
Persoonlijke band
Ik weet het voorval nog heel goed tijdens de nachtdienst. Mijnheer keek mij aan, hij was bang, ademde heel snel en het zuurstofgehalte was laag. Doodmoe was hij en het lichaam had het heel zwaar. Ik ging het gesprek met hem aan, dat hij veel zuurstof nodig had om het zuurstofgehalte op peil te krijgen. Mijnheer zelf vond het redelijk gaan, gek genoeg voelen patiënten met corona zichzelf vaak niet benauwd terwijl het zuurstofgehalte op dat moment juist wel heel laag is. Ik sprak met hem over zijn thuissituatie. Hij was nog niet zo oud en stond positief in het leven, lieve partner, kinderen en kleinkinderen waar hij zo ontzettend trots op was en voor wilde vechten. Dat deed hij. Het gesprek dat ik met hem had was fijn. Veel en lang heb ik voor deze mijnheer gezorgd, dat schept een band. Iets wat me ook erg raakt is als een patiënt overgeplaatst moet worden naar een ander ziekenhuis. Ziekenhuizen helpen elkaar om de patiënten goed te verdelen. En eerlijk is eerlijk, vaak bel ik dan nog naar het collega-ziekenhuis om te vragen hoe het met de patiënt gaat.
Hart onder de riem van de Vrienden
Tijdens de coronacrisis werden we door de Vrienden van het Maasziekenhuis verrast met mooie geprojecteerde boodschappen op ons ziekenhuis. Er stond bijvoorbeeld een bericht dat we helden zijn. Ik zie mezelf niet als held, ik doe gewoon mijn werk, maar zo’n hart onder de riem deed echt goed. De Vrienden hebben al zoveel projecten gerealiseerd waar we blij mee zijn. Binnen het ziekenhuis is bijvoorbeeld de sluisdeur van de corona-afdeling beschilderd. En op onze afdeling, IC/CCU (Intensive Care/ Coronary Care Unit, dit is een hartbewakingsafdeling) maken onze patiënten regelmatig gebruik van relax-stoelen die door de Vrienden zijn gefinancierd.
Trots, passie en genieten
Ik ben echt trots op mijn team. We hebben een goede mix van collega’s in het team waarbij we elkaar goed aanvullen. Heeft er eens iemand minder energie, dan peppen we elkaar wel weer op. Ik heb veel gezien, en veel geleerd de afgelopen periode. Ook heb ik een persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt. Je gaat anders tegen het leven aankijken, ik kan genieten van kleine dingen. Mijn werk is mijn passie!”
Wilt u stichting Vrienden van het Maasziekenhuis steunen? Kijk op www.vvhm.nl/doneren.
