Door Elly Meijnders - Voor de Werkgroep Preventie van het Lokaal Beraad Ouderenbeleid heb ik gesprekken met mensen onder het motto “Oog voor elkaar”. Ik had een gesprek met Saskia Toonen en Bep van de Ven in het cultureel centrum Myllesweerd.
Jullie zijn algemeen bekend als Sas en Bep, ja toch?
Bep: “Ja dat is wel zo maar over het algemeen weet men wel wie we zijn maar niet wat we doen. Eigenlijk zijn wij voornamelijk ondersteunend bezig voor Myllesweerd. Vandaag richten wij voor Sinterklaas de grote zaal in en maken de vloer schoon. Bij de komende verkiezingen verzorgen wij de lunch voor de verkiezingbureaus. Het is heel divers wat wij doen. Als jullie koorrepetitie hebben zorgen wij dat de zaal klaarstaat en dat jullie koffie krijgen”.
Wie zijn de mensen die jullie helpen?
Sas lacht naar mij: “Wij noemen ze medewerkers. Bep en ik zijn nu ruim vijfeneenhalf jaar zelfstandig ondernemer. Onze medewerkers wonen bij ouders, zelfstandig of in een woongroep. Hoe ze bij ons komen? Vaak uitstroom na een stage vanuit het Voortgezet Speciaal Onderwijs of iemand is gericht op zoek naar dagbesteding in Mill. Alle medewerkers hebben een indicatie dagbesteding vanuit de WMO of WLZ, de Wet Langdurige Zorg. Eigenlijk kopen zij bij ons zorg in”.
Bep vult aan: “Dit zijn mensen die constant begeleiding en sturing nodig hebben. Ongeduldig? Neen, wij worden juist blij van ze. Ik doe dit al 35 jaar”, lacht ze. “Deze mensen zijn altijd positief en vrolijk, hebben geen zorgen of andere zorgen dan wij. Die nemen Corona zoals het is. Mopperen een keer en gaan weer door. En nee, Elly, ze wachten niet altijd op begeleiding of orders, ze kunnen ook eigen initiatief tonen, als ze eerst gevraagd hebben wat wij ervan vinden”.
Het bewijs hiervan zie ik als een van de vrouwelijke medewerkers huppelend weggaat om een klus te doen.
Nemen jullie dit werk mee naar huis?
Sas legt uit: Natuurlijk gebeurt hier ooit wel eens wat. Wij werken met kwetsbare mensen. En dan is het nodig om ook vanuit thuis samen te overleggen of te sparren of ergens een nacht van wakker te liggen. Net als nu met Corona, wij moeten voortdurend nadenken over hoe we de dingen aanpakken. Je moet steeds keuzes maken. Dus ja, wij nemen ons werk mee naar huis. Wij werken ook nog op andere plekken, bij Nieuwenhof een ochtend in de week en een ochtend per week bij de Kameleon. Wij pakken daar allerlei klusjes op, help eens even Bep”.
Bep somt op: “Handdoeken vervangen, rondbrengen van dingen in de klassen, tafeltjes en stoeltjes reinigen. En dan de medewerkers alsmaar begeleiden, onszelf op de achtergrond houden en zeggen: je kunt dat best zelf, je moet ze zelfvertrouwen geven. En dan doen we ook nog bij de Wissel schoonmaakwerkzaamheden. En ja, natuurlijk het glas ophalen bij diverse appartementencomplexen en het opruimen van het zwerfafval in het centrum. Dat is fijn want dan zijn we bij goed weer buiten, lekker in de frisse lucht en de reacties van de mensen om ons heen zijn positief”.
Jullie zijn echte duizendpoten, dames en volgens mij zien jullie overal werk!
Saskia knikt: “Wij hebben de Sinterklaasversieringen voor de intocht vernieuwd, kerstpakketten ingepakt en zakjes met strooigoed gevuld voor een basisschool. Bijna alle werkzaamheden die wij krijgen aangeboden doen wij. Ja, dat zijn wij eigenlijk wel, duizendpoten”. Zij lachen beiden naar elkaar.
En er wordt ondertussen een peer geschild met een medewerker en de koolhydraten op een metertje geteld voor deze diabetes patiënt. Deze knikt ernstig als de optelsom wordt genoemd: “Daar kan ik wel mee leven”, klinkt het.
