Regelmatig werden Peter en ik in het dorp aangesproken over de 13 delige serie over Het Weense meisje. En sommige van onze lezers kenden van ver ook wel een verhaal van kinderen uit Wenen. Ook ontvingen we enkele e-mails, waarvan hieronder een kort verslag.
Zo ontvingen wij van een inwoonster van Sint Hubert, Maria Stoekenbroek-Willems, een reactie op het vierde deel van de serie, waarin wij vertelden, dat Clara van Casteren de brieven vertaalde en namens de familie Klomp ook de brieven in het Duits voor de familie Boré in Wenen schreef. Dat weten we vrijwel zeker, want Peter heeft namelijk zo’n vertaling, ondertekend met Clara van Casteren. In zijn herinnering was Clara de onderwijzeres, maar dit was haar zus Marie. Bij navraag bij Heemschut Sint Huybert blijkt dit te kloppen en ontvingen wij een afbeelding van het bidprentje van Marie van Casteren (1907 – 2000), die haar halve leven met hart en ziel onderwijzeres was in Sint Hubert. Haar zus Clara leefde van 1903 tot 1995 en was niet werkzaam in het onderwijs. Het huis aan de Lange Schoolstraat 37, waarin zij woonden, werd pas door hun vader Theodorus in 1928 gebouwd en bestond nog niet in 1920, waarin deel 4 van onze serie zich afspeelde. Dus bij deze een rectificatie dankzij een oplettende lezeres.
Ook bereikte ons een verhaal van Anny Cornelissen, van wie de schoonmoeder, Anna Pennings uit Oeffelt er lang een correspondentie op na heeft gehouden met een vrouw uit Wenen, Greta Altmann. Zij was als kind na de eerste Wereldoorlog bij hen ondergebracht en ze ging ook in Oeffelt naar school. Dat is wat Peter en ik ons ook vaak afgevraagd hebben over Eugenie en Emma: gingen zij naar school? Anna Pennings en haar zus Jans, waren van 1903 en 1901 en vonden zo’n klein meisje erbij wel gezellig. Greta en Anna hebben nog heel lang gecorrespondeerd en de brieven werden altijd aan Anny voorgelezen. Greta was inmiddels al ongeveer 60 jaar, gehuwd maar kinderloos. Op de foto’s waren zij en haar man altijd keurig gekleed. Toen Anna overleed en Greta nog steeds brieven schreef, was Anny degene, die ze namens haar schoonvader beantwoordde. Totdat er op een moment geen post meer uit Wenen kwam. Anny heeft nog een brief geschreven naar het laatst bekende adres, maar nooit meer iets vernomen van Greta of familie van haar. Anny gaat toch eens zoeken, want ergens moet er nog een doos zijn met brieven en foto’s.
Onze zoektocht naar de familie Willems, waar Emma Boré verbleef, heeft ons veel aanwijzingen bezorgd en met veel mensen met de achternaam Willems of familie daarvan in contact gebracht. Zo’n twee weken geleden, dachten we de juiste tak gevonden te hebben. We kwamen in contact met Tonnie Roefs-van den Hoogen van Estersheem, de heemkundekring van Escharen. Haar man Jan Roefs is een nakomeling van Hendrikus Willems en hij woonde vanaf 1909 in De Maurik. Hij had een zoon Johan (1914) en een zoon Tini (1916). Dat konden niet anders de Hendrik, de Johan en de Tini zijn naar wie wij op zoek zijn. Echter klopt één aanwijzing niet, namelijk het overlijden van grootvader Willems, want die was al in 1880 overleden. Verder heeft ook nooit iemand in de familie iets vernomen over een meisje uit Wenen. Later bleek ook, dat deze lijn van de familie Willems al eens door Peter onderzocht was, maar dan via andere personen. Dus helaas blijven we voor wat betreft de familie Willems in het ongewisse.
Verder ontvingen wij van Bert Veldpaus van Myllesheem en via Toon Willems van Mill van Toen een foto van zo’n 15 jongens en meisjes op een grote kar, waarop een bordje bevestigd is met daarop “Dankbaar Oostenrijk”. Op een groot bord staat “Weenens Dank aan Mill”. Er zijn geen verdere gegevens bekend omtrent het wie, waar en wanneer van deze foto, maar dat deze kinderen in Mill en omgeving gehuisvest zijn geweest is zeker en dat hun dank groot is evenzo.
Dan nog even over de foto van vorige week, die wij ook van Bert Veldpaus ontvingen, toen hij in het foto-archief op zoek was naar markante Millenaren. Op de foto staan de vrouw van dokter Kipp, huisarts te Mill, hun schoondochter mevrouw Kipp-Hoefnagels en twee evacués uit Wenen.
Hoewel al onze vragen niet beantwoord zijn, hebben Peter en ik met grote interesse en met veel plezier het leven van Eugenie en Emma Boré proberen te ontrafelen. Iedereen, die ons daarbij van dienst is geweest, zijn wij dan ook dankbaar.
Ook denken wij aan al die mensen, die 100 jaar geleden ondanks hun eigen beslommeringen nog plaats in hun hart hadden voor een medemens. Een kind van amper vier jaar oud met de meest moeilijk denkbare start van het leven. Een start, die helaas nog steeds heel veel kinderen op deze wereld moeten doorstaan.
Bron en foto’s: Peter Klomp,
Tekst: Marja Verheijen,
