Door Freddy Klooté - In het voormalig Koetshuis aan de Maasstraat 17 in Grave laat Ramon Ligthart (uit Mill) al 25 jaar de vlammen hoog opstijgen om zijn gasten van een geweldig stukje vlees of vis te voorzien. Precies naar wens van de klanten.
Rood of medium, het maakt hem niet uit. Hij speelt met het vuur en het vlees tot het zover is. Wie een doorbakken stukje vlees wil is aan het verkeerde adres. “Dat doe ik niet. Echt zonde van het vlees. Als het per ongeluk toch aan de keuken is doorgegeven ga ik persoonlijk naar onze gast toe om te vertellen waarom ik mijn kwaliteitsvlees niet wil verpesten”. (foto: Veerle Koninkx)
Levensgezel sinds een jaar of dertig, Tineke de Wit moet er telkens weer om lachen: “Ramon zegt wat hij denkt. Hij is zo bezeten van zijn vak dat hij niets tegen zijn principes doet. We hadden hier ooit eens een gast die zalm bestelde. Hij verwachtte een gepocheerd exemplaar, maar kreeg een op houtskool gegrilde lekkernij op zijn bord. Dus werd de bediening naar de keuken gestuurd. Met grote stappen beende Ramon naar de gast en legde uit hoe hij de zalm had gegrild. De gast wilde hem niet. Ramon vroeg hem om dan tenminste één hap te proeven. Na die ene hap wilde die klant nooit meer iets anders bij ons eten. Mooie dingen vind ik dat”. In het historische pand hoort vuur. Een lekker stuk vlees, een goede houtskoolgrill en Ramon Ligthart. De ideale combinatie, zo is de afgelopen 25 jaar gebleken. Men veranderde weinig, ging uit van het kleinschalige en de klanten stroomden toe. “We zijn groot geworden door klein te blijven”, zegt Ramon.
1993 Maasstraat 17 Grave
Ramon is geboren in Uden. Hij deed de koksopleiding in Oss en Eindhoven. In militaire dienst kon hij verder oefenen als kok. Daarna werkte hij in diverse restaurants in Brabant. Op één van die werkplekken ontmoette hij Tineke: “Ik ben ook in Uden geboren, en ben na de mavo naar de Horeca-opleiding in Eindhoven gegaan. Tijdens de vele uitgaansavonden hebben we elkaar nooit ontmoet. Gek, eigenlijk. Die ontmoeting kwam er toen Ramon als kok in hetzelfde restaurant werkte, waar ik in de bediening druk doende was. Je ziet dat het klikte”, schatert Tineke. Toen het stel eenmaal samen was bleek de gezamenlijke passie voor de horeca als een 1+1=3 sommetje te werken. Via een bemiddelingskantoor voor de horeca kwamen ze in Grave terecht. In de Maasstraat. Maar dan op nummer 16. Op een meter of vijftig, aan de overkant van hun huidige locatie. “Het was eigenlijk best klein”, vertelt Ramon. “We hadden wat spulletjes gekocht uit Maasstraat 17. En wat wil de ironie? De eigenaar van nummer 17 vertrok na zes weken en wij konden daar naar toe. Snap je het nog? Hahaha. En de gekochte spulletjes konden weer terug verhuizen”. Het was 1993, nu 25 jaar geleden. Ramon: “We zijn meteen als steakhouse gestart. Met een grill op houtskool. In die tijd voor deze streek iets heel aparts. En dat hebben we gemerkt. Het liep als een trein. Inmiddels is het een begrip geworden. Tot ver buiten Grave”.
Steakhouse Don Kiesjot
Niet een wat vreemde wijze om de naam van die beroemdheid te spellen? Tineke, lachend: “Ramon is van het fonetische. En ook van “waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan?” Het stel bekijkt het leven vooral van de zonnige kant. Ze houden van sfeer. Gezelligheid staat voorop. Voor een horecazaak wel een leuke binnenkomer. In de keuken is Ramon de chef, in het restaurantgedeelte zwaait Tineke de scepter. In de loop der jaren is er nogal wat personeel werkzaam geweest. Tineke: “Vooral veel jongeren die een centje bij wilden verdienen. Teveel om namen te noemen. Wat jammer is, is het feit dat er op dit moment een tekort aan personeel in de horeca is. Ook bij Don Kiesjot. Dus als je dat even erbij wilt zetten, dan maak ik nog een gezellig kopje koffie voor je”. Weer galmt de lach door het nu nog lege restaurant. Fotografe Veerle neemt de foto’s en uw verslaggever geniet van een echt zalig kopje koffie. “Weet je wat ook zo leuk is?” gaat Tineke verder, “De kinderen van ouders die 25 jaar geleden hier kwamen eten, komen nu zelf met hun kroost hier. Echt, daar kan ik nu van genieten”. Ramon geniet in de keuken: “Ik ben “beroemd” geworden door de spareribs, maar zelf geniet ik het meest van een steak. Geef mij maar een koe. Ik eet echt met mijn handen. Dan smaakt het eten het best. Ik ben een echte carnivoor”. Tineke knikt bevestigend als ik wat ongelovig kijk na Ramons verhaal: “Ja hoor, klopt helemaal. Maar geef mij maar een tournedos. Daar mag je me voor wakker maken”.
De hele menukaart is de laatste jaren nauwelijks veranderd. De gasten komen hier en weten wat ze willen eten. En, hoe dat smaakt. Een geweldig restaurant, dat zichzelf is gebleven. Ondanks Ramon en Tineke, die helemaal rock ’n roll zijn. Origineel. Grappig. Uitnodigend. Horecamensen tot op het bot. In een zaak waar het goed toeven is. Al 25 jaar. Daarom komt er een speciaal 3-gangenfeestmenu. Juist, voor 25 euro.
Alle verdere informatie vindt u op www.donkiesjot.com.
