Ineens waren ze er: al die woorden, die beginnen met ont en ons proberen te vertellen wat we beter niet kunnen doen. We moeten onthaasten en alles maar eens in een rustiger tempo doen, zoals we maar beter ook kunnen gaan ontspullen, want een opgeruimd huis betekent een opgeruimd hoofd.
Daarbij kwam ook nog ontmoeten, niet in de zin van zoals wij het kennen, maar in de betekenis van niks meer moeten en zelf verantwoorde keuzes maken. Ik bedenk me nu ineens, dat het woord ‘ontvetten’ niet misstaan zou hebben in dit rijtje als zijnde een hippe naam voor op dieet gaan. Gelukkig is er niemand ooit op dat idee gekomen.
En ondertussen vergeten we één belangrijk ding, namelijk het ontmoeten, gewoon op de ouderwetse manier van elkaar zien en spreken.
De agenda’s staan vol met meetings, die plaatsvinden achter het computerscherm, meestal zonder elkaar te zien. Soms is dat maar goed ook; dan kun je er tenminste lekker ontspannen bij zitten.
Mijn man werkt twee dagen per week thuis en ik heb nogal eens de gelegenheid zo’n meeting te beluisteren, meestal in het Engels, maar dan met diverse accenten, zoals Chinees, Indiaas of Filipijns. Soms duren ze zo lang, dat hij ook wel eens een uitstapje naar de keuken maakt om even iets te drinken te halen. Elkaar recht in de ogen kunnen kijken zorgt zeker voor een betere concentratie.
Elke donderdag pas ik op onze kleinzoon en zijn beide ouders zijn ook zeer bekend met het fenomeen ‘meeting’. Als één van de twee beneden werkt, ben ik ook daar getuige van menig vergadering op afstand. Op een dag had onze zoon met twee sollicitanten een gesprek en na afloop vroeg ik of hij een bepaalde voorkeur had. Hij vond ze beiden heel deskundig en geschikt. Mij was opgevallen, dat de ene inderdaad heel vakkundige antwoorden gaf (tenminste voor zover ik dat kan bepalen, want het gaat me eigenlijk allemaal boven mijn pet), maar dat de ander daarnaast zelf ook veel vragen stelde. Ik zou voor de laatste gaan.
Ooit had ie een meeting, waarvan ie zei, dat het om een bedrijfsgeheim zou gaan en dat het dat ook moest blijven. Natuurlijk heb ik een uur lang met gespitste oren gezeten om dat top secret te ontrafelen, maar daarvoor schoot mijn kennis toch echt tekort. Dus dat geheim was in goede handen bij mij, want ik zou niet weten wat ik had kunnen door vertellen.
Afgelopen oktober waren we op familiebezoek in Taiwan en omdat we toch in de buurt waren, vertoefden we ook een week in Japan. Terwijl ik en mijn schoondochter in het oude centrum van Kyoto gestoken werden in een heuse kimono met alles erop en eraan en we daarna een prachtige theeceremonie bijwoonden, moesten mijn man, onze zoon en kleinzoon de tijd daar doorbrengen. Dat is geen straf, want oud Kyoto is adembenemend. Op een gegeven moment liepen zij een soort café binnen om een kopje koffie te drinken. Als Europeanen val je in Kyoto niet echt op, want het is er erg toeristisch. Maar plotseling werd onze zoon aangesproken door iemand, die zei: “Hello Jeroen, I recognized your voice”. Het was een werknemer van een klant uit Singapore, die ook op vakantie was in Japan en met wie onze zoon regelmatig een meeting heeft. Ze hadden elkaar nog nooit gezien, alleen maar gehoord.
Zo zie je maar: van een meeting komt toch nog een ontmoeting.
Rest alleen mij nog de vraag: wie zou jij wel eens willen ontmoeten?
Marja Verheijen,
