Zeker 25 jaar geleden kreeg ik tijdens de carnavalsoptocht in Mill een klein lapje stof in de handen geduwd van één van de lopers van een kleurrijk uitgedost gezelschap met daarbij de uitspraak: ”Hier hedde wà stof om over te proaten!”
Aangezien ik enerzijds van de stofjes en de lapjes ben en anderzijds van de woordspelingen, is me dit altijd bij gebleven.
Ik heb dit gezegde dan ook ooit eens gebruikt als titel van een werkstuk, gemaakt tijdens een cursus textiele werkvormen, dat uit 9 schilderijtjes bestond en waarbij lapjes stof elke keer op een andere manier verwerkt waren (weven, vlechten, borduren enz.) En inderdaad tijdens een expositie leverde het voldoende stof op om over te praten.
De liefde voor stofjes is altijd gebleven en ik breng dan ook regelmatig een bezoek aan Brabant Textiel, een groothandel in stoffen op het industrieterrein in Mill.
Vorig jaar was ik er voor een stofje als voering voor een leren tas, die ik aan het maken was. De eigenaresse, Angela, stond bij de kassa tegen een andere klant een verhaal te vertellen over een jongetje, dat samen met zijn oma stof kwam uitkiezen voor een trui. Hij was heel eigenzinnig en toen zijn oma stof liet zien en vroeg of hij het mooi vond, vroeg hij: “Voor jou of voor mij?” “Voor jou”, antwoordde zijn oma. Hij vond het maar niks en bij alles wat zijn oma hem aanbood, bleef ie bij zijn standpunt. Angela liet ook nog wat stofjes zien, maar hij wou per se iets met een roofvogel erop. Dat verkocht ze helaas niet. Uiteindelijk gingen ze toch met hun aankoop de deur uit en was het jongetje trots op zijn keuze, een stofje vol met planeten. De eigenaresse vertelde met plezier het verhaal en moest nog steeds om het jongetje lachen, vooral om zijn eigenwijze uitspraken. Zij vond het zo knap, dat ie heel bewust koos voor wat ie zelf wilde. Inmiddels reageerde ik ook op het verhaal en moesten we er alle drie om lachen.
Hoor ik de volgende avond, dat Liesbeth (heel bedreven op de naaimachine), de andere oma van onze kleinzonen Driek en Ties, met Ties in die stoffenhal was geweest. Bleek dat verhaal van Angela dus over mijn eigen kleinzoon te gaan.
Zo was ik er een poosje geleden met mijn schoondochter en onze kleindochter om een stofje uit te kiezen voor een gordijntje en een kussen in de slaapcabine van hun camper. Zij zag op een paspop een leuk jurkje hangen als voorbeeld en vroeg of dit ook zo te koop was, waarop Angela het jurkje van de paspop haalde en zei: ”Hier neem maar mee, want deze stof is toch op!” Thuis gekomen bleek het als gegoten te passen.
Ik ben onlangs begonnen aan het haken van Granny Squares, weer helemaal terug van weggeweest. Vroeger vond ik deze “Oma’s Vierkantjes” heel oubollig, maar blijkbaar moet je wat ouder zijn om de schoonheid ervan te waarderen. Kleindochter Lente werd ook helemaal happy van het kleurrijke kussen. Ook had ik tie-and-dye lapjes gevonden van meer dan 45 jaar oud, die ik tijdens de opleiding geverfd had voor een project over textiele verftechnieken. Soms moet je aan een herinnering herinnerd worden. Ook deze lapjes bleken uitermate geschikt voor een gezellig kussen. Dus wij naar Brabant Textiel voor een mooi stofje voor de achterkant en ik kocht 3 coupons voor 10 euro, maar Angela zei: ”Dat is dan 8 euro, want “dit zien goeiekope stufkes”.
Ook dat is de ware Brabantse mentaliteit!
Rest mij alleen nog de vraag: ben jij een echte Brabander?
Marja Verheijen,
