‘Het voorjaar springt eruit’ hoorde ik vanochtend op de radio. Ik moest hier even over nadenken.
Vanuit de stilte, een winterslaap, bijna dood lijkend of in ieder geval behoorlijk afwezig, springt opeens ‘het leven’ in de natuur. Warmte, licht en op tijd een regenbuitje doet wonderen. De zomerkleding wordt gretig uit de kasten gehaald en blote benen en armen kleuren het straatbeeld. Ofwel het is de bedoeling dat ze kleuren want na een lange winter zijn ze winterwit en ik zie liever zomerbruin.
Ik hou wel van stilte, als het tenminste niet te lang duurt. Zoon Daan is een kei in stiltes laten vallen en ik heb geleerd dat hij overal lang over moet denken, en wellicht nog van alles bedenken. En daar heeft hij stiltes voor nodig. Ik ben vaak alweer met het volgende onderwerp bezig maar Daan haalt me dan terug: ‘ Ik was nog niet klaar.’ Oh ja, ik ging weer te snel en potje ongeduld kwam om de hoek kijken. Als ik Bij Daan ben vallen er veel stiltes en dat bezorgt me rust en onrust afhankelijk van hoe graag ik iets wil vertellen. Maar ik pas me aan zijn tempo aan, en dat brengt (uiteindelijk) toch rust. Je hebt stilte nodig om iets te kunnen horen en dat valt niet altijd mee.
‘Wat willen jullie hebben, geen slurf’ zei de zweminstructrice bij het reuma zwemmen. ‘Die hebben jullie de vorige week al gehad’. De slurf is zwaar favoriet bij ons groepje en sommige willen zelfs een specifieke kleur. Maar dat mocht deze keer dus niet. ‘ Ik wil een stille les’ zei Paula: ‘ Tilly wil jij ook een stille les?’ Ja hoor, ik wou ook wel een stille les en de anderen letten niet genoeg op zodat er gekozen werd voor een stille les. ‘ Geen muziek?’ werd er nog gevraagd en voordat de rest het in de gaten had werd er besloten dat er geen muziek gedraaid werd. Hartstikke fijn want ik deed daardoor erg mijn best. Ik kon net als de anderen niet kletsen want ja dat werd gehoord, en we moesten stil zijn. De eerste reactie van de laatkomers uit Heeswijk Dinther was dan ook:’ Wat is het stil. Geen muziek? Saai...’ Halverwege de les was het niet meer te houden en werd de muziek aangezet. Een zucht van verlichting en verschillende blije uitroepen, de stilte was weg. En effe bijkletsen, eerlijk is eerlijk, is ook hartstikke leuk. En dat valt niet zo op als de muziek aanstaat.
Stilte... heerlijk lekker tot je zelf komen. Om dan langzaam weer alle borrelden gedachten en ideeën langs te zien komen, en ze door te sturen naar de stilte wat in wezen natuurlijk geen stilte is. Alleen hoor je niet wat er daar ver weg in je geest, de kosmos wellicht, in de grond, in de wateren gebeurt. Stel dat je de pas gezaaide zaadjes, fruitbomen, zou horen groeien. Dat je veel meer hoorde dat je oren nu zouden horen, en dat je al die informatie dan weer zou moeten verwerken. Knettergek zou je er van worden.
Ik vind het heerlijk om bij mijn drukke kleindochter te zijn die honderduit verteld en die pas tot rust komt en ik ook, als ze heerlijk in haar bedje ligt te slapen. Rust en beweging wisselt ze mooi af en zijn nog keurig in balans. Stilte- rust, chaos- verwarring, we hebben alles nodig om geestelijk te kunnen groeien. Vanuit stilte komen de mooiste ideeën. Vanuit de winter-stilte breekt het voorjaar aan en alles komt tot bloei. Het leven heeft er weer zin in! Festivals, braderieën, kermissen, sportevenementen, alles komt weer tot leven en dat hebben we net zo hard nodig als stilte.
Tilly Gerritsma
