Tekst Wanda Laarakkers, foto Jos Janssen - Als verpleegkundige op afdeling Oncologie van Maasziekenhuis Pantein wilde Anneke van Elen (61) uit Sint Hubert vooral veel betekenen voor haar patiënten. Toen ze zelf op haar eigen afdeling belandde met borstkanker was dat heftig. Maar ze had geen betere verzorging kunnen treffen. Na veertig dienstjaren heeft Anneke haar uniform aan de wilgen gehangen, maar ze is nog wekelijks als vrijwilligster betrokken op de afdeling Oncologie.
Anneke: “Met ontzettend veel liefde en plezier heb ik mijn werk als verpleegkundige gedaan. In 1978 startte ik als leerling-verpleegkundige bij het Maasziekenhuis. In de beginjaren werkte ik op de Klasse-afdeling waar toendertijd particulier verzekerde patiënten lagen met een diversiteit aan ziektebeelden. Hier heb ik veel ervaring opgedaan. Toen deze afdeling werd gesloten ging ik via Short Stay naar Oncologie. Tien jaar lang kon ik op deze afdeling echt iets voor de mensen betekenen. Door hen verzorging en begeleiding te bieden tijdens de mooiste, maar ook op de slechtste momenten in hun leven. Als verpleegkundige ben je op die cruciale momenten in iemands leven heel waardevol, dat gaf echt inhoud aan mijn werk.
Vlak voor het Hemelvaartweekend in 2015 voelde ik pijn in mijn linkerborst. Mijn man Ton drong erop aan direct de volgende dag op mijn werk een collega te laten kijken. Het voelde letterlijk en figuurlijk niet goed. Alle hulptroepen werden direct ingeschakeld. Dankzij eendagsdiagnostiek kreeg ik diezelfde dag de uitslag van de onderzoeken: borstkanker. Het was net een hele nare droom. Ik vond het ook zo erg voor mijn man en onze zoon en dochter. Door mijn hoofd speelde dat het slecht zou kunnen aflopen, op mijn werk had ik al veel van die scenario’s gezien. Ik was met de dood bezig, je eigen sterfelijkheid komt in beeld, maar de behandeling was curatief, gericht op genezing. Met de start van de chemotherapie werd ik ineens patiënt op mijn eigen afdeling en zorgden mijn lieve collega’s voor mij. We waren altijd al een hecht team en halen het beste in elkaar naar boven. Als een van ons het moeilijk heeft zijn we er voor elkaar. Nu ervaarde ik ook hoe het is om door hen verzorgd te worden. Zij stonden op dat moment niet alleen als collega maar ook als professional letterlijk dag en nacht voor mij, mijn man en kinderen met raad en daad klaar. Elke keer als ik op de afdeling kwam voor een nieuwe chemokuur hadden de lieverds weer een cadeautje voor me klaarliggen. Hoe moeilijk en emotioneel zwaar moet het ook voor hen zijn geweest! Mede door de niet-aflatende steun van al mijn collega’s, mijn man, kinderen, familie, vrienden en buurtgenoten werd het ziekteproces voor mij een stuk draaglijker.
Waar ik nog steeds emotioneel van kan worden is het feit hoeveel ik tijdens mijn ziekteproces heb gehad aan de projecten van de Vrienden van het Maasziekenhuis. Vooral het ‘Look Good Feel Better’ project gesponsord door de Vrienden, sprong er voor mij uit. Door de chemo was ik misselijk, kaal, had geen wimpers en wenkbrauwen en mijn gezicht was grauw. Tijdens de chemokuren voelde ik me echt op mijn lelijkst. Een vrijwillige beauty professional maakte me op en gaf tips hoe ik mijn huid kon verzorgen. Met een mooie pruik op zag ik de oude Anneke weer terug in de spiegel. Ook denk ik dankbaar terug aan de fijne handmassages en het mooie wolkenplafond op de uitslaapkamer. En natuurlijk de Heart Pillow, het hartvormige kussentje. Direct na de borstamputatie gebruikte ik die als bescherming van mijn wond om zwelling en oedeem tegen te gaan. Na mijn ziekenhuisopname gebruikte ik de Heart Pillow tijdens het autorijden, als bescherming tussen mijn lichaam en de autogordel. Letterlijk en figuurlijk waren deze kussentjes zo een hart onder de riem.
Na de chemotherapie volgde een operatie en vervolgens vijf jaar hormoontherapie. Rustig aan begon ik weer met werken. In het begin bleef ik nog buiten de zorg voor borstkankerpatiënten, omdat ik dat te confronterend vond. Na een tijdje ben ik weer teruggekeerd als oncologieverpleegkundige. Doordat ik nu naast professional ook ervaringsdeskundige was begreep ik de patiënten nog beter als ze zeiden wat ze voelden of dachten. Het feit dat ik ten gevolge van de chemotherapie moe bleef en me moeilijker kon concentreren, heeft me uiteindelijk doen besluiten na veertig jaar te stoppen als verpleegkundige. Eén keer per week ben ik nu als vrijwilligster werkzaam op afdeling Oncologie. Ik ondersteun hierbij mijn oud-collega’s in hun werk. Dat voelt goed.
Door al deze gebeurtenissen ben ik de kleine dingen in het leven nog meer gaan waarderen dan voorheen. Als verpleegkundige, patiënt én vrijwilligster heb ik gezien hoe waardevol de projecten van de Vrienden zijn. Het gaat nu goed met me, ik ben een heel dankbaar mens.”
Wilt u Stichting Vrienden van het Maasziekenhuis steunen? Kijk op www.vvhm.nl/doneren.
