Door Elly Meijnders - Op verzoek van de Werkgroep Preventie van het Lokaal Beraad Ouderenbeleid heb ik onder het motto “Oog voor elkaar” gesprekken met uiteenlopende mensen. Zo praatte ik met Frans en Annemarie Maas over een reünie. Zij zijn beiden uit 1935. Wij praten heel even over de oorlog van toen en nu in Oekraïne.

Frans: “Wij hadden zaterdag, 12 maart die reünie, die al drie keer was uitgesteld. Er waren 40 deelnemers, allen oud-personeelsleden van mij in de Edah in Mill. Ja, Elly ik had de Edah zaak op de Markt van ’59 tot ’92. Toen kreeg ik een open hart operatie, heb het nog wel even geprobeerd, maar moest toch stoppen. Ik heb de zaak toen verkocht aan Huub van de Ven. De vereniging van franchise ondernemers bestaat nog wel. Wij hebben ieder jaar een gezellige middag met een lekker etentje of een museumbezoek. Maar afgelopen zaterdag hadden we dus de reünie van mijn personeel”.

Annemarie valt bij: “Het was echt gezellig. We hebben flink gebabbeld en rondgelopen. Het was in ’t Heike in Mill. En iedereen was heel benieuwd naar elkaars leven, natuurlijk. “Hebben jullie kindjes”?, hoorde ik dan vragen. Kijk, dat mensen uit Boxmeer en Odiliapeel komen, vind je heel normaal, maar dat ze helemaal uit Rotterdam, uit Stamproij en uit Zevenbergen komen, dat is toch wel bijzonder”, knikt Annemarie.

Frans weer: “En dan waren er nog 10 mensen ziek, al dan niet met corona. Cees Albers en Eric Maas hebben mee georganiseerd. Alleen al de namen en adressen opzoeken was al een hele klus. Er zijn ondertussen ook wel wat mensen overleden, maar de meesten leven gelukkig nog. En dan hadden we die middag natuurlijk nog muziek op staan en ik had een power point gemaakt van oude foto’s. Ja, op mijn oude dag doe ik nog van die moderne dingen”, lacht Frans. “’t Heike verzorgde de hapjes en drankjes. Op het laatst hebben we nog getrakteerd op een frietje met een snack, dan hoefden ze niet met een lege maag naar huis”.

Hebben jullie kinderen Frans en Annemarie?

Even verstilt hun glimlach. Annemarie: “Wij hadden er vier maar zijn er helaas twee verloren. Onze jongste dochter was logopediste in Marienweerd en is verongelukt op de weg. Ze had haar kindje bij zich in de maxi cosi, die is blijven leven en Lida is nu een geweldig mooie grote meid. Tien jaar later is onze Erik gegaan. Hij was aan het fietsen in Limburg en kreeg op zijn 39ste een hartstilstand. Ik kreeg twee jaar geleden een herseninfarct en krijg nu nog therapie in de Aldenhorst”.

“Maar je mag blij zijn dat je er zo van af bent gekomen, moeder”, zegt Frans. “Ik heb wat van de huishouding van haar overgenomen. Ik ben toch thuis. Vorig jaar ben ik ook met de gemeentecompetitie biljarten gestopt. Je wordt toch een jaartje ouder”, zegt hij verontschuldigend. “Mijn devies is: Ieder het zijne en d’n duvel niks”, komt er onverwacht uit zijn mond. En hij laat mij een foto zien van hun mooie kleindochter Lida.