Door Elly Meijnders - Een poosje geleden had ik een boeiende rolstoelwandeling met Rob Lobel en mensen van het Platform Toegankelijk Mill bij Tongelaar.
Ik was in de veronderstelling dat Rob Lobel boswachter was, maar toen ik een gesprek met hem had bij mij thuis, werd mij duidelijk dat hij als vrijwilliger natuurgids is bij het Instituut voor Natuureducatie (IVN) en bij het Brabants Landschap.
Rob lacht om mijn vergissing: “Die boswachters met een lange jas en een hoedje zijn er niet meer. Eigenlijk zijn dat nu een soort van terreinmedewerkers die in het veld werken. In de groep van vrijwilligers zit ook Rob Vloet van de Heemkunde Mill. Die maakt deel uit van het Infocentrum en is onze stuwende informatiekracht over de historie. De groep vrijwilligers van Tongelaar bestaat uit natuurgidsen en gastheren/-vrouwen van het centrum.
Wat vind je leuk aan je werk, Rob?
Rob schatert: “Dat het geen werk is, Elly. Ik ben nu 13 jaar gepensioneerd, toen ben ik leuke dingen gaan doen. Ja, ik doe dit helemaal als vrijwilliger. Ben ook vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk. Ik was daar taalcoach. Daar maakte ik in 2016 kennis met een man uit Eritrea. Het klikte zo dat ik hem en zijn vrouw heb geholpen om het inburgeringsdiploma te behalen. In de loop van de tijd is mijn vrouw er ook bij betrokken. Het ging zover dat wij nu veel met elkaar omgaan en dat mijn vrouw en ik nu 4 “kleinkinderen” hebben. We zijn dus Oma en Opa, daar zijn we trots op. Allemaal zijn ze nu Nederlander geworden. Het gezin is orthodox christelijk, dat geloof heeft veel overeenkomst met ons Rooms Katholieke geloof.
Ik vond je verhalen bij de rondleiding rondom Tongelaar boeiend en leuk. Hoe word je zo’n gids, Rob?
Rob leunt achterover: “Ik heb een tweejarige parttime opleiding gedaan als natuurgids. Buiten de kennis van de natuur leer je: Hoe gidst je nou mensen? Hoe bindt je mensen aan je? Door jouw verhaal ook voor anderen leuk te maken. Bij poelen vertel ik hoe de watersalamanders het met hun eitjes doen, dat is vooral op kinderen gericht. Een groep mensen die ziek thuis zit of een groep mantelzorgers die met elkaar willen praten, je moet ze allemaal anders benaderen. En dan moet je ook nog een verbindende factor hebben, zoals Tongelaar”.
Vertel daar eens wat over? Over Tongelaar bedoel ik.
Rob knikt nadrukkelijk: “Tongelaar is heel uniek. Ik vertel over de natuur en de historie recent maar ook uit een ver verleden. Over het kasteel, de boerderijen en het hele landgoed. Maar ook over de toekomst en het beheer.
Hoe weet je nu iets over de toekomst van Tongelaar??
“Nou Elly, dat zit zo. Gijs Looijen, beheerder van Brabants Landschap, zeg maar de baas van de boswachters, is nu met zijn mensen bezig met het terrein bij het parkeerterrein. Daar is een deel van de toplaag verwijderd en er is nieuw grasland gezaaid. Het moet een z.g. blauw grasland worden, dat is een vochtig grasland met specifieke plantensoorten. Op ander stukken land wordt aangeplant om zo te zoeken naar gewassen die beter bestand zijn met de gevolgen van de opwarming van de aarde. Ook wordt er op Tongelaar biologisch geboerd door “Boer Jaap”.
Ik wil graag dat volgend jaar meer mensen van die rolstoelwandeling kunnen genieten. Daar moeten wij dus iets aan doen.
Rob: “Nou Elly, mij heb je. Ik doe mee. Je zegt het maar. Misschien wat later in het voorjaar, als het wat warmer is. Ik tel ook al 18 jaar huiszwaluwnesten en roekennesten. Daar kan ik ook over vertellen”.
Rob, je hebt geen tijd om te werken!
Hij haalt zijn schouders op: “Soms zit het mee, soms zit het tegen. Vorig jaar had ik problemen met mijn knie maar dat is verleden tijd”. En loopt vervolgens als een kievit mijn huis uit.
