Peter heeft in de afgelopen twee jaar heel veel onderzoek gedaan naar de “Bleekneusjes” in het algemeen en naar Eugenie Boré in het bijzonder.
Nadat hij in april 2021 telefonisch contact had gehad met de Ambassade van Oostenrijk in Den Haag kreeg hij de naam door van de heer Peter Bakker, honorair consul voor Oostenrijk voor Groningen, Drenthe en Friesland. Deze advocaat had zich namelijk verdiept in de Holland Kinder uit Oostenrijk. Hij vindt het verbazingwekkend hoe weinig mensen op de hoogte zijn van dit stukje uit de Nederlandse geschiedenis en hij probeert betrokken partijen met elkaar te verbinden. Hij verzamelt zoveel mogelijk gegevens over deze “Vergeten Kindertreinen” en is dan ook geïnteresseerd in de brieven en foto’s en vraagt Peter het verhaal op papier te zetten. Ook Carla van Os, verbonden aan de Rijksuniversiteit van Groningen, doet onderzoek naar nazaten van de Holland Kinder zelf en naar familie van de gastgezinnen.
Verder krijgt Peter nog de naam door van een Daria Bouwman, de culturele attaché van de Oostenrijkse ambassade. Zij kan wel helpen bij het ontcijferen van het vreemde handschrift, want zij heeft op school nog Sütterlin geleerd, het oude Duitse handschrift, dat in 1941 door Hitler verboden werd. Hebben we hiermee een antwoord op de vraag over brief nummer 58, die onleesbaar is en duidelijk in een andere taal is geschreven?
Wij hebben Jan van den Hoek, voormalig docent Duits aan het Merletcollege, geraadpleegd over een veertigtal Duitse woorden, die wij of niet konden lezen of de betekenis ervan niet wisten. Daarmee is weer een aantal onduidelijkheden opgehelderd.
Ook Silvia Daamen uit Mill, die aan stamboomonderzoek doet, heeft voor ons een aantal aanwijzingen onderzocht. De universiteit van Nijmegen blijkt namelijk ook onderzoek te doen naar deze Holland Kinder en op aanvraag van Silvia hebben zij naar Eugenie Boré gezocht, maar helaas niets gevonden in hun archief van Mensen in Nood en het Nederlandsch Roomsch Katholiek Huisvestings Comité.
In september 2023 ontvangt Peter uit Groningen de eerste nieuwsbrief over de Holland Kinder. Daarin wordt vermeld, dat er een plan voor een expositie bestaat en dat men deze wil openen in Graz (Oostenrijk) en wel op 20 november 2024, de dag van de Kinderrechten. Om de tentoonstelling te financieren zullen er fondsen geworven moeten worden, maar helaas blijken de benodigde financiële middelen niet haalbaar.
Verder hebben we telefonisch contact gehad met het Südwestfriedhoff om na te vragen of het graf van Eugenie nog bestaat. Dit was tot onze grote verbazing het geval. Ook liggen er Edgar, Julia, Emma en een Anton Krakolic begraven, de man van Emma. De aardige telefoniste kan ons enkele data overleggen en het woonadres in Wenen is bij hen ook bekend, alsmede de naam van een contactpersoon. Deze laatste mogen ze ons echter niet geven. Moeder Julie is begraven op 9 juni 1974 en is dus 86 of 87 jaar geworden. Emma is in het graf bijgezet op 6 mei 1982 en heeft de leeftijd bereikt van 68 of 69 jaar. Broer Franz ligt niet in het familiegraf, dat als lokatiegegevens “groep 37, rij 12 en nummer 16” heeft. We vragen de zeer welwillende medewerkster van het kerkhof of we haar een mail mogen zenden, zodat zij deze doorstuurt naar de contactpersoon. Dan krijgen we helaas het bericht, dat deze is overleden.
Navraag bij het Stadsarchief en diverse andere instituten in Wenen levert ook niets op in onze zoektocht naar nageslacht van Eugenie en Emma Boré, mede omdat Oostenrijk een zeer streng privacybeleid heeft en er telefonisch of per mail geen gegevens verstrekt worden.
Hopelijk hebben Peter en ik de herinnering aan Eugenie en Emma middels deze serie weer doen herleven, ook uit eerbied voor al die duizenden andere Holland Kinder.
Ze verdienen het, want ze kwamen met de angst zichtbaar in de ogen volledig ontheemd in een vreemd land aan en verbleven bij onbekende mensen, die een onbegrijpelijke taal spraken. Ze misten hun ouders en familie en voelden de pijn van heimwee. Voor al hun ouders was het een vreselijke keuze: of hun kind de hongerdood laten sterven of het laten afreizen naar Nederland om aan te sterken.
In onze 13-delige serie over Eugenie Boré, het Weense meisje, hebben wij u als lezer meegenomen in haar leven. Dit heeft menig reactie opgeleverd, waarvan volgende week in een extra deel een overzicht. Nu alvast een voorproefje. Bijgaande foto is van rond 1920 en is gemaakt in Mill, maar wie staan erop? Lees het volgende week in het laatste deel van Het Weense meisje.
Bron en foto’s: Peter Klomp,
Tekst: Marja Verheijen,
