Opeens viel mijn aandacht op het artikel: Herinneringsconcert voor nabestaanden ‘Zo ver weg. Maar toch dichtbij’. Ik las dat Annora uitvaartverzorging het organiseerde en dat iedereen welkom was die een dierbare heeft verloren.
Op het internet las ik dat Annora een Latijnse meisjesnaam is die eer of eervol betekent. Het betekent ook genade of licht en dat zijn prachtige ofwel eervolle betekenissen. Veel mensen, is mijn overtuiging, hebben naar kunnen en vermogen hun best gedaan Veel trauma’s ofwel oude pijn verstoort vaak hun leven zodat het niet altijd loopt zoals ze zelf of de ander gewild had. Voor ons, de nabestaanden ligt er een taak om te vergeven, om empathie te tonen, om niet in boosheid en of verdriet te blijven hangen. Geen idee waarom ik hier nu zo nodig naartoe moest maar een beetje nieuwsgierig was ik wel. Zou het een mooie bijeenkomst worden en zinvol voor mij? Om half twee zou het beginnen en om kwart voor een belde ik op of ik nog kon aansluiten. Ik voelde me een beetje een vreemde eend in de bijt want het bleek dat de mensen die er zaten een persoonlijke uitnodiging van Annora hadden gehad. Maar anderzijds was iedereen welkom en iedereen had een dierbare verloren.
Toen ik een kopje thee kreeg en een theezakje had uitgezocht zag ik op het labeltje van het theezakje staan: Welke muziek raakt jou? Jeetje, mijn overleden ex-man Rob was er ook bij. Of het plagend was of feitelijk meer een aankondiging dat hij aan me dacht, weet ik niet, maar ik werd er enorm door geraakt. Rob was een en al muziek en uit al die theezakjes had ik de juiste tekst getroffen die helemaal in Rob’s straatje was. Sommige mensen hebben niets met dergelijke tekens die het ‘hiernamaals’ doorgeeft maar ik vind het heerlijk als ik zo af en toe een bericht van hen krijg. En Rob, hoewel we al heel lang gescheiden waren, is altijd mijn beste vriend geweest. Het verwondert me ook dat na zijn overlijden er zoveel inzichten bij mij naar boven zijn gekomen. Waarom ons huwelijk moest eindigen om ieder gedeeltelijk ons eigen weg te gaan. Aards bezien waren er bij beide van ons veel pijnplekken maar kosmisch bezien, dus vanuit een breder ofwel dieper spectrum, had het niet beter kunnen gaan dan hoe het allemaal gebeurd is.
Het was een prachtige bijeenkomst. De muziek werd verzorgd door zangeres Simone Slegers en gitarist en zanger Marcel Luntungan. Prachtige rustgevende muziek met mooie toepasselijke teksten. Ook de verhalen die de begeleidsters van Annora vertelden vond ik zeer relevant. Warm liefdevol, vol begrip en compassie en respect voor wat eenieder op zijn eigen manier mee-en doormaakte. Voor de overledenen werd een kaars opgestoken en werd bij naam genoemd.
Als ‘buitenbeetje’ mocht ik bij twee families aan een tafel aansluiten. En al gauw ontstond er een gesprek met name ook over ‘de dood’ waar ik een boekje over heb geschreven. In wezen een eerbetoon aan mijn ex-man, aan de overledenen, met het besef dat we elkaar eens weer terugzien. Wellicht niet als de mens die hij was maar als een prachtig mooi lichtwezen wat we feitelijk allemaal zijn. Als we verlost zijn van trauma, van drama, en van alles wat ons weerhoudt om helemaal ons zelf te zijn.
Ik heb er geen spijt van dat ik gehoor heb gegeven aan mijn intuïtie. En ben dankbaar dat Annora deze prachtige zinvolle bijeenkomst voor eenieder die zijn dierbare heeft verloren, heeft georganiseerd. Voor mij betekent een overgegaan persoon niet verloren, en ook dat kwam in de verhalen vaak naar voren, maar een overgang naar een ander level van bestaan. Fijn dat we de tekens die we van hen krijgen steeds meer gaan opvangen. Daar kan ik enorm van genieten.
Tilly Gerritsma, Mill
