Op donderdag 6 november 2025, uitgerekend tijdens onze clubavond, ontvingen we het droevige bericht dat Ben er heel slecht aan toe was. De volgende ochtend werd bevestigd waar we allemaal bang voor waren: Ben van Vorst is overleden.
In 1975 werd ‘sportman Ben’ lid van onze tafeltennis-vereniging, ons clubke MITAC. Afgezien van een korte onderbreking was Ben bijna 50 jaar lid.
Samen met zijn vaste teamgenoot en vriend Hans, heeft hij in bijna alle teams zijn wedstrijden gespeeld, zelfs in het 1e! Heel veel leden hebben dan ook samen met hem mogen spelen. Niet alleen wedstrijden maar zeker ook trainingen. Voordat we als club nieuwe tassen hadden, kwam hij steevast met de ‘witte zeskamp tas’. En ook herinneren we zijn spel: toen je nog 5 keer moest serveren, zat er altijd wel een foutservice tussen! Met zijn prachtige backhand heeft hij ook vele ballen goed geslagen.
De laatste jaren, mede ingegeven door zijn leeftijd, daalde het speeltempo en ook zijn conditie werd stap voor stap minder. Het winnen van een wedstrijd werd dan ook steeds lastiger. Maar daardoor kon hij mooi afbouwen in team 3.
Ben was een sociale man met een warm hart. Ook een doener, geen organisator, dus een bestuursfunctie heeft hij nooit gehad. Maar dat compenseerde hij met hand- en spandiensten. Zo verzorgde hij jarenlang de trainingen voor de jeugd. Niet alleen de jeugd, maar ik denk dat we allemaal wel het nodige van hem hebben mogen leren.
Dat winnen van die wedstrijd was trouwens leuk maar zeker niet het belangrijkste. Het plezier en de gezelligheid, daar draaide het telkens weer om. Zo ook altijd na afloop van een training of wedstrijd dronken we nog een biertje. Nog ééntje dan? Nee, zei Ben, ik ga naar huis. De laatste dan? Nou, vooruit dan maar en even later volgde nog 2x de laatste!
Ook na uitwedstrijden in de regio Nijmegen was het vaste prik met een bezoekje aan Ugala.
En dan al die jaarlijkse feesten? Of de afterparty na de Millse Kampioenschappen?
Jij zorgde ervoor dat je samen met Mientje van de partij was. Wat een gezelligheid!
Tot in de late uurtjes hebben we samen veel lol gehad.
En dan ging je weer te voet naar huis, hopelijk de goede weg.
Die saamhorigheid, die verbondenheid en die gezelligheid, zorgde ervoor dat diverse mensen, al dan niet met een viltje, lid werden en nog steeds worden van de MITAC-familie.
Jouw bijdrage daarin deed ertoe. Dank daarvoor.
We zullen hem missen, maar de goede herinneringen blijven en die koesteren wij.
En dan nu Ben nog één keer de laatste.
Een allerlaatste groet van ons voor jou.
Rust zacht.
TTV Mitac
