Ja, dè is nou vekansietijd. Gè gòt er tusse uit en ès gè dan trug kamt dan bende nog blijer ès toe gè gingt.
D’r is niks moijer ès ouwe’n eige’n hond wer aaije, de kat wà friemele achter d’r orre en de knariepiet wer wà neeij zangzood geeve.
Ouw meubels, òk al zingt mar aaw, lijke moijer ès toe gè gingt.
De grùnigheid van ouw gras in d’n hof is gruun nòvenant ut watter geeve van ouwe’n burman.
Gè moet’r toch òk nie òn denke hè, stòdde op Schiphol en dan hè d’n enne of d’n andere pief vergeete beziene te bestelle en buite ist tigge de vertig grade aon. Gènne’n erko die dè kan verwerke.
Ès we di toch gewieëte han, dan han we thuis geblivve.
Lekker onder d’n nootenbom mè unne kaawe bàvàrieta en vur ut vrouwvolk ranja mè un rietje mè unne goeije scheut sterrik grei d’r in. Nou dan lòt de boere mar dorse.
Sóves lekker in ouw eige bed mè bekend volk nèvve’n ouw.
’s Mergè’s un gekokt ei van hòguit unne’n dag àwt van un kiep diege kent mè un snééij mik van ouwe’n eigeste bakker, hoe lekker kant zing.
Nieje mar dan op d’n vremde, op zo’n camping midde erge’s in de rimboe, gèn kiep te bekenne lòt staon smèrges un gekokt eitje, mik van twieje daag awt en de ennigste atraktie is un wip mè mar òn enne kant un zitplats en schik ès dè we hebbe…
Nò tien daag, die wel drééij weeke leeke te duure, eindelèk wer nor zo’n vliegveld en nou hàn ze wel beziene mar wer nie genoeg vliegtuige.
Ès ge er dan eindelek inzit en ge kamt van Spanje, of die kante af, dan kamde ovver Sint Tunnis, Wanroy en gè ziet de landingsbaon al ligge van Volker en dan denkte nou ovver èfkes ben ik wer thuis mar dan vliegtie gewoon deur nor Schiphol.
Wij dááchte ze laote dur ons wel efkes uit mar nieje, lekker nog èfkes in de fiele en pas laot in d’n ovend thuis.
De kat sàgrijnig, d’n hond kwispeld amper mè zunne start en de knariepiet wis nie dettie tien daag mè dè zangzood moes doen en zingt nou nooit mer.
Lang leeve de vekansie, uit en thuis…
Hawdoe
Pietje de Grondwerker
