Ons mam was een zorgzame, gezellige en gastvrije vrouw, waar de deur voor iedereen openstond en je je op elk moment welkom voelde. De koffie stond altijd klaar en iedereen kon aanschuiven aan de goed gedekte tafel om mee te eten. Ze genoot van de aanwezigheid van mensen om haar heen en er was altijd wel een reden voor een etentje. Haar voorraadkast was dan ook rijkelijk gevuld en getuigde toch wel van een zekere verzamelwoede, maar dan in de milde en goed georganiseerde vorm.
Zo heeft ze ooit het idee opgevat om melkkannetjes te gaan sparen, de kleine die samen met de suikerpot deel uitmaken van een servies. De hele familie en haar grote kennissen- en vriendenkring spaarden mee, melkkannetjes in alle kleuren, stijlen en vormen, oud en nieuw. Ons pap had in de garage een meterslange vitrinekast gebouwd om de ruim 1000 melkkannetjes mooi tot hun recht te laten komen. Het was ons mam haar domein en met enige trots showde ze haar collectie regelmatig aan iedereen, die het wou zien. Achter veel melkkannetjes zat een verhaal en meestal wist ze te vertellen, van wie ze het gekregen had. Haar 2 schoonzonen maakten weleens grapjes over wat te doen met de melkkannetjes als ons mam er niet meer zou zijn. Ik zal niet in details treden, maar de combinatie van een mitrailleur en veel porselein schijnt op de fantasie van mannen heel inspirerend te werken.
Toen ons mam overleed wilden we graag de collectie bij elkaar houden uit eerbied voor haar. De verzameling werd op internet gezet en al snel hadden we een reactie van een mevrouw, die ook serviezen verzamelde. Met een aanhanger vol lege dozen kwam ze samen met haar man haar nieuwe aanwinst bewonderen. Bij het zien van de vele melkkannetjes kon ze haar enthousiasme niet onderdrukken, maar dat was nog niets in verhouding tot de gil, die ze ineens slaakte. Wat bleek nu? Tussen de meer dan 1000 melkkannetjes stond er eentje van een bepaald merk en type servies, waarvan zij alles compleet had behalve het melkkannetje. Dit heeft gewoon zo moeten zijn en voor ons was het duidelijk, dat we ons mam haar verzameling met respect konden doorgeven aan deze mevrouw.
Hopelijk gebeurt, dat ook ooit eens met mijn verzameling. Gelukkig heb ik 3 schoondochters, dus ik hoef niet bang te zijn voor allerlei actiegeweld. Al jaren verzamel ik engeltjes, in diverse maten en kleuren, van allerlei materiaal, gekregen en zelf gekocht, van dichtbij en ver weg. Het aantal groeide en groeide en daarom heb ik op een dag besloten er zelf geen meer te kopen. Soms is het erg moeilijk om de verleiding te weerstaan. Een engeltje krijgen mag nog wel en gelukkig zijn er mensen, die nog aan me denken. En zo wordt ons huis in de tijd voor kerst gedomineerd door talloze engeltjes, de witte op het dressoir, de rode op een andere kast en die van glas op een bijzettafel en nog velen, die hun eigen privéplekje ergens in de woonkamer hebben.
Voor mij zijn mijn engeltjes wat voor ons mam haar melkkannetjes waren. En bovendien dragen ze bij aan het ultieme kerstgevoel in een tijd, waarin ik iedereen wens, dat je op een plek bent, waar je je welkom voelt, waar de koffie altijd klaar staat en iedereen kan aanschuiven aan een goed gedekte tafel om mee te eten, net als bij ons mam vroeger. Alvast een hele fijne kerst samen!
Rest mij alleen nog de vraag: waar is die plek voor jou?
Marja Verheijen,
