Eigenlijk vindt iedereen het wel leuk om een keer verrast te worden. Hoewel er ook mensen zijn, die liever de controle in eigen handen houden en niet zo op een verrassing zitten te wachten. Een verrassing hoeft per definitie ook niet alleen maar leuk te zijn. Je kunt namelijk ook onaangenaam verrast worden.
Ik ga je nu vertellen over een gebeurtenis, die mij volledig verraste, zeer zeker in positieve zin. Maar eerst moet ik je als lezer waarschuwen om absoluut niet verder te lezen, als je ooit nog van plan bent om het prachtige eiland Lanzarote te bezoeken. Ik ga namelijk het grote geheim van dit pareltje in de Atlantische Oceaan onthullen. Wij brachten een bezoek aan de Cueva de los Verdes, een grot, die tezamen met vele andere grotten duizenden jaren geleden door een vulkaanuitbarsting is ontstaan. Na een rondleiding in het schitterende gangenstelsel vraagt de gids ons om muisstil te zijn. We belanden in een immense holte in het vulkanisch gesteente. Ik heb moeite om geen kreet van verwondering te slaken, want ik staar in een hele diepe afgrond met allerlei grillige rotsformaties in de meest prachtige kleurschakeringen. Ik geniet van de serene stilte, diep onder de grond ver van het bovenaardse leven.
De gids vraagt ons met fluisterstem om goed op te letten, want hij gaat een steentje in de ravijn gooien om zo de diepte te ervaren. Tot onze grote ontsteltenis horen we een kleine plons, zien we de kringen in het water zich verder uitbreiden en niemand kan dan ook meer de stilte bewaren. De diepe ravijn blijkt een onderaards meer van slechts 30 cm diep te zijn en we keken niet in een diepe afgrond, maar in de weerspiegeling van een prachtig plafond. Meteen richten alle hoofden zich dan ook naar boven en we genieten nogmaals van hetzelfde beeld. Nu snappen we waarom we stil moesten zijn, want de trillingen zouden het stilstaande water in beweging kunnen brengen en de bijzondere ervaring teniet doen.
Dan nu een minder aangename verrassing. Vorige week heeft de film CODA (Child Of Def Adults) de Oscar voor de beste film gewonnen. Deze film is een remake van de schitterende Franse film, La Familie Bélier, over een gezin op het Franse platteland, waarvan beide ouders en de zoon doof zijn en alleen kunnen communiceren via gebarentaal. De 16-jarige dochter, Paula, is de enige link met de buitenwereld en zij vervult dan ook binnen het gezin een cruciale rol. Zij onderhoudt de contacten voor het boerenbedrijf van haar vader en gaat met haar moeder mee naar de huisarts om een delicate vrouwenkwaal te “bespreken”. De film schetst een ingetogen beeld van de worsteling van het meisje, een strijd tussen haar leven en dat van haar familie.
Paula blijkt te beschikken over een grandioos zangtalent en de zangleraar raadt haar aan deel te nemen aan een prestigieuze zangwedstrijd in Parijs. Ik werd helemaal meegezogen in de film en ik genoot vooral van de scenes, waarin Paula haar prachtige liedje repeteert. Ik kon maar aan één ding denken: straks krijgen we tijdens haar optreden het hele liedje te horen. De zangwedstrijd is begonnen, haar familie zit in de zaal, Paula komt het podium op, begint te zingen en……het is muisstil in mijn huiskamer. Er komt 0,0 geluid uit onze televisie. Ik was bijzonder onaangenaam verrast, teleurgesteld, maar ik had meteen ook grote bewondering voor dit krachtige einde van de film. Het was stil, muisstil! Ik zag haar ouders genieten van haar optreden. En ik? Ik was er stil van.
Rest mij alleen nog de vraag: van welke verrassing zou jij stil worden?
Marja Verheijen
