Voordat ik er erg in heb is de dag weer voorbij en vraag ik me af wat ik gedaan heb. Mijn winterslaap is weer begonnen en slapen en gapen vullen dan grotendeels mijn dag.
Nu heb ik gelukkig nauwelijks verplichtingen maar zo af en toe moet en wil ik nog wel wat schrijven. Om de zoveel tijd schrijf ik een column voor de klankspiegel en aangezien ik beloofd heb wat vaker te schrijven ligt dat toch enigszins als een baksteen op mijn maag. Maar als ik eenmaal een onderwerp te pakken heb dan gaat het als vanzelf. Deze keer gaat het over: Omgaan met wat (niet) normaal is. Een doordenkertje want wie beslist wat normaal is? Vaak zie je dat in de loop der tijd de weegschaal, als ons bewustzijn wat meer verruimd is, doorslaat naar de andere kant. Dus tja… abnormaal wordt dan normaal en abnormaal was wenselijk om eens… tot normaal te komen. Heerlijk vind ik het om me in dergelijke onderwerpen te verdiepen… als ik klaar ben met slapen. Afgelopen week bij een face-time gesprek zei een vriendin: Ben je nu weer aan het gapen? Tja… het is winter hé.
We hadden met ons vriendenclubje weer eens een gesprek over de zin en onzin van het leven en ja daar raak je natuurlijk niet gauw over uitgepraat. En het mooie is dat afhankelijk van de persoonlijke omstandigheden, iedereen er toch weer ander instaat. Sta je nog aan het begin van het leven. In de puberteit, de leeftijd waarin voor velen de hormonen een belangrijk rol spelen, of ben je al gesetteld? Het is zo fijn dat je in iedere fase ten alle tijden nog altijd iets over je zelf kunt leren. Dat de puzzelstukjes je als het ware vanzelf komen toevallen. Het doet me zeer veel deugd dat vele jongeren al veel eerder bezig zijn met de diepere onderwerpen van het leven en de chaos en hectiek al eerder onder ogen zien. ‘We moeten wel af en toe tegenslag hebben’ wordt er geopperd maart ik vind persoonlijk dat het wel een tandje minder kan. ‘Anders wordt het zo saai’ is een argument wat ik ook al vaker gehoord heb. En ja ik hou ook niet van saai maar wellicht zijn we zo gewend aan kommer en kwel, aan goede en slechte tijden, aan dualiteit, dat we ons iets anders niet kunnen voorstellen. Ik ga er voor dat de sfeer wat gelijkmatiger wordt zodat we onze energie op een andere manier kunnen inzetten. Wat gaat er niet allemaal naar boosheid, verdriet en onmacht toe? Nu voel ik me niet persoonlijk aangesproken want ja het is winter hé. En dan slaap en gaap ik met af en toe een helder moment totdat mijn ogen zomaar weer dichtvallen. Ook wel lekker hoor, ik mis niets en heb nergens last van. Als het voorjaar komt word ik vanzelf wel weer wakker en kom ik langzaam maar zeker weer in volle bloei te staan. ‘Droom lekker verder’ zei een vriend die beslist het goede met me voor heeft. En dat was ik dan ook van plan want er is niets fijners om over hele mooie gedachten te dromen. Eens verlaten ze wellicht het land der dromen en heb ik ze als vanzelf verstoffelijkt. Dan hoef ik me niet meer terug te trekken in dromenland en word ik pas echt klaarwakker. Heerlijk! ‘In het donker gaan we vanzelf het licht zien en naar het licht verlangen’ is het volgende gespreksponderwerp en tja dat geeft ook weer veel gesprekstof in deze donkere dagen voor het kerst-licht-feest. Want eenieder wil toch gelukkig zijn met zijn naasten ook al wil dat (nog) niet altijd lukken. Eens, het kan soms lang duren, komt echter alles goed.
Tilly Gerritsma, Mill
