Tilly Gerritsma

We hebben het over moedig zijn en het ontbreken van moed. Als ik bij mezelf te raadde ga besef ik dat ik voor sommige onderwerpen die er spelen en die ik belangrijk vind, heel erg moedig ben. En bij andere onderwerpen doe ik me zelf te kort, houd ik liever mijn mond dan iets te zeggen. En vroeg

Opeens viel mijn aandacht op het artikel: Herinneringsconcert voor nabestaanden ‘Zo ver weg. Maar toch dichtbij’. Ik las dat Annora uitvaartverzorging het organiseerde en dat iedereen welkom was die een dierbare heeft verloren.

‘Waar ben jij dankbaar voor?’ vroeg een goede vriend me nadat we beide erachter kwamen dat er veel, heel veel is om dankbaar voor te zijn. ‘Dat ik de kans krijg om nog meer over mezelf te ontdekken’ vertel ik tegen hem. ‘Ik heb er wel een mooi verhaaltje omheen gebouwd waarom het juist goed is

Als ik mijn mail open zie ik een berichtje van de Neije Krant. Ze zijn de krant aan het maken en missen mijn column. Totaal niet aan gedacht, de tijd stond even stil voor mij. Binnen twee maanden na zijn zus is ook mijn zwager overleden. De laatste telg van die generatie.

‘Op bruiloften en begrafenissen zien we elkaar weer’ zei mijn schoonzus ruim een jaar geleden. Niet wetende dat zei de volgende was die ervoor zorgde dat de familie weer bij elkaar kwam. Een neef en goede vriend van mijn ex kwam ik er ook weer tegen en een afspraak was gauw gemaakt.

Op vrijdag 22 augustus mocht ik (Tilly Gerritsma) mijn kinderboekje: Oma (Opa) ga jij ook dood? uitreiken aan Pastoor James en Pastor Bas. Een boekje wat gaat over ‘de dood’ en buiten het verdriet ook luchtigheid en perspectief biedt. Want ‘de dood’ bestaat er vanuit mijn visie en ook vanuit

‘Gij komt er ok wel’ hoor ik de man zeggen die mij moeizaam met de wandelstok ziet lopen. ‘Ja hoor, ik kom er wel’ antwoord ik hem en wordt er direct vrolijk van. Moeizaam en vrolijk past dat bij elkaar? Ja hoor, het is een bijzonder doordachte combinatie.

Het was warm, heel warm de afgelopen tijd. Ik weet niet of het aan mij ligt of aan de zon maar als ik eventjes in de zon lig voel ik me een braadstuk in de oven. En die staat op 220 graden naar mijn idee. Dus na eventjes gesudderd te hebben houd ik het voor gezien. Ik wil niet gebakken of erger

Opeens was ik de maaltijden zat die ik al maanden thuisbezorgd krijg. Overigens naar volle tevredenheid want ik heb nog nooit zo divers gegeten als de afgelopen maanden. Maar ik wilde gazpacho. Ha… daar had ik echt zin in met dit warme weer.

Bijzonder en anderzijds ook heel gewoon dat we als mens een transformatieproces mee maken. Gelijk een rups een vlinder wordt. Toch leven we ook vaak circulair ofwel draaien we in rondjes rond omdat we maar niet uit de mallemolen van het leven ofwel ons gevoel kunnen komen.