Tilly Gerritsma

Het was warm, heel warm de afgelopen tijd. Ik weet niet of het aan mij ligt of aan de zon maar als ik eventjes in de zon lig voel ik me een braadstuk in de oven. En die staat op 220 graden naar mijn idee. Dus na eventjes gesudderd te hebben houd ik het voor gezien. Ik wil niet gebakken of erger

Opeens was ik de maaltijden zat die ik al maanden thuisbezorgd krijg. Overigens naar volle tevredenheid want ik heb nog nooit zo divers gegeten als de afgelopen maanden. Maar ik wilde gazpacho. Ha… daar had ik echt zin in met dit warme weer.

Bijzonder en anderzijds ook heel gewoon dat we als mens een transformatieproces mee maken. Gelijk een rups een vlinder wordt. Toch leven we ook vaak circulair ofwel draaien we in rondjes rond omdat we maar niet uit de mallemolen van het leven ofwel ons gevoel kunnen komen.

Toen ik naar het tafeltje liep stond het aardbeiengebakje al klaar. Een heerlijke toef slagroom erop mm. Even later kwam er een medewerker van de zaak aan. Op een vriendelijke maar ook een wat strengere toon vroeg ze me waar het gebakje gebleven was. Ze keer me doordringend aan en toen werd ik

‘Wat wil je voor je verjaardag?’ vraag ik aan mijn schoondochter en hoop dat ze met iets leuks komt. Nou dat valt zwaar tegen als me een paar dagen later iets toestuurt. Ik vind het helemaal niks, het is uiteraard haar cadeau maar toch.

Toen ik de voordeur open maakte keek ik hem verbaasd aan. ‘Ik had je toch niet gebeld?’ zei ik tegen hem. Hoewel ik de afgelopen week al een paar keer aan hem gedacht had met inderdaad de vraag of ik hem weer moest bellen.

‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit’ is een prachtig gezegde en heel fijn, dat er weer een wondertje mijn kant op kwam. Het kinderboekje wat ik ruim een half jaar geleden geschreven heb was bijna ter ziele gegaan. Een mooie uitdrukking omdat het gaat over de dood die niet bestaat en tot

‘Goede morgen’ appte mijn buurman Marwan. ‘Over een half uurtje?’ appte ik hem terug. We hadden afgesproken om een gesprekje te voeren en dan kon ik daar mooi een column over schrijven. Leerde ik de buurman ook weer wat beter kennen.

Geen idee hoe het gesprek kwam op ‘goede tijden en slechte tijden’. Het zal wel iets te maken hebben gehad met het weer. ‘Dat kijk jij toch niet?’ zei mijn buurman bij de viskraam die net als ik op de gebakken vis aan het wachten was. ‘Bestaat dat nog?’ zei ik verbaasd.

‘Kunnen we een keer afspreken?’ appte hij me. ‘Ik wil het ergens met je over hebben’. Natuurlijk word ik dan enigszins nieuwsgierig. Zou het over een bepaalde tekst zijn in een boek wat hij aan het lezen is. Zou het iets zijn wat iemand hem verteld had? Ik had geen idee.