Bijzonder en anderzijds ook heel gewoon dat we als mens een transformatieproces mee maken. Gelijk een rups een vlinder wordt. Toch leven we ook vaak circulair ofwel draaien we in rondjes rond omdat we maar niet uit de mallemolen van het leven ofwel ons gevoel kunnen komen.
Blijven vasthouden aan gewoonten, rituelen en wat al niet meer. Alles wordt langzaam opgebouwd en bij het gewone patroon ook langzaam afgebroken.
Bijzonder vind ik het nog steeds dat ik muziek aan het herontdekken ben. Soms moet ik even wennen, soms heel lang wennen en soms went het nooit. En soms wip ik als het ware even aan om weer snel te verdwijnen of vol verwondering te luisteren wat men via muziek, geluid, sferen oproepend, en via teksten allemaal te vertellen heeft. Sluit het aan bij mij? Herken ik er iets van? Deel ik dezelfde zorgen, verontwaardiging, pijn verdriet en uiteraard verlangens? Ik heb het altijd leuk gevonden dat grote stoere mannen hun liefde volop betuigden in liedjes. Ja en soms ook grof en daar heb ik dan weer niets mee. Dat geldt overigens ook voor vrouwen. ‘Het beest’ excuses voor mijn grofheid, is dan als het ware nog niet beteugeld. Met andere woorden ze hebben er nog geen snars van begrepen wat liefde, echte liefde is. En denken hierbij alleen aan seks. En tja dat kan er wel degelijk bij horen maar in vele gevallen helemaal niet. De liefde van een moeder en of vader voor zijn kind. Een liefdevolle vriendschap. Liefde voor het dier, de natuur, om er te mogen zijn en van alles te mogen meemaken. En ja daar hoort ook de andere kan van de medaille bij.
Luisterend naar Jamais vu van BTS (nooit gezien) bedenk ik dat mijn geheugen me ook wel eens in de steek laat. Nooit gezien! Nooit gehoord! De tekst vind ik prachtig als je er even de diepte mee ingaat. Evenals: True Colors van Cyndi Lauper. Een prachtige tekst: Jouw ware kleuren zijn prachtig. Bij BTS, hoe is het mogelijk dat ik op latere leeftijd hier als het ware naartoe geduwd werd, kwam ik door de zeven personen, vele gevoelswerelden bij me zelf tegen. Vele nog ontgonnen gebieden waar ik nog niet aan toe gekomen was. Daar werd ik eventjes fijntjes met mijn neus op de feiten geduwd door de vele filmpjes die ik van hen zag. Verbazing, verwondering, oordelen, veroordelen, viel ik even met mijn neus in de boter doordat er van alles loskwam in mij. Vastgeroeste gevoelens die ik niet mocht hebben en dus lekker had vastgehouden, te pijnlijk om naar boven te laten komen. Tjee hoe is het mogelijk dat zoiets simpels, zeven jonge knullen met hun speelse soms knullige gedrag en hun prachtige vriendschap zoiets los kunnen maken. Is het echt wat ik te zien krijg? Maakt het wat uit? Het doel, mijn schaduwkanten in beeld brengen was een prachtige ervaring. Zo maar aan huis, ik had er geen therapie of ik weet niet hoeveel workshops voor nodig. ‘Leer je zelf kennen’ is immers de opdracht die we al duizenden jaren geleden gehoord hebben. En tja, we zitten nog steeds met de gebakken peren als we dit nog even naast ons neerleggen. Ik vind het echt ’n giller dat BTS met hun engelen en bengelen gedrag dit teweeg kunnen brengen. Licht en duister in ons zelf. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en hij/zij, de Bron zal hier beslist ook vaak hartelijk om moeten lachen. Dat hij/zei een trukendoos nodig heeft om de mens zo ver te krijgen om een wat beter te leren kijken, wat dieper te leren voelen. Voorbij het programma, schuld, schaamte en boete, want ook dat kwam om de hoek kijken. Tja, het hoort allemaal bij onze natuurlijke ontwikkeling.
Tilly Gerritsma, Mill
