‘Waar ben jij dankbaar voor?’ vroeg een goede vriend me nadat we beide erachter kwamen dat er veel, heel veel is om dankbaar voor te zijn. ‘Dat ik de kans krijg om nog meer over mezelf te ontdekken’ vertel ik tegen hem. ‘Ik heb er wel een mooi verhaaltje omheen gebouwd waarom het juist goed is voor mij dat ik fysiek nauwelijks iets kan. En weet je, daar sta ik ook achter maar…’ Hij kijkt me nieuwsgierig aan. ‘Kom maar op’ zegt hij dan. ‘Het leven is voortdurend in beweging zo ook je gedachten en emoties. Er moet een doorstroming zijn anders blijf je hangen en heb je een probleem.’
Hij sloeg zoals gewoonlijk precies de spijker op zijn kop. Ik hoef hem in wezen niets te vertellen want ik weet dat hij het al lang weet wat mij stagneert. Hij speelt het spel mee door quasi verbaasd te reageren maar ondertussen. Ik vertel hem dat ik mede door diverse kanalen, tv en internet op het spoor ben gezet wat ik diep van binnen nog niet wilde accepteren. Mijn fysiek beter worden in wezen tegenhoudt. Angst is de grootste boosdoener. Tjeetje! Ik weet dat er in wezen maar twee gevoelens zijn die de hoofdrol spelen in ons leven en dat daar alles naar te herleiden is. Voor bepaalde dingen heb ik geen angst zoals de dood. Maar ik heb en het is lastig om toe te geven, meer angst voor het behoorlijk dominante ego waar veel mensen last van hebben. Van negativisme dat ten treure gedeeld wordt als zijnde de waarheid. Pfft, het is eruit.
Ik heb vier zonen waarvan twee, hoewel ze ontzettend hun best doen, neigen naar het negativisme. Gelukkig heb ik als moeder zoals de meeste moeders, voldoende liefde in me om dit te kunnen dragen. Door schade en schande heb ik geleerd de problemen van beide zonen, bij hen te laten. Daar waar ze thuishoren. Wat niet wil zeggen dat ik geen empathie toon maar wel tot op zekere hoogte. Ik heb dus angst voor te veel negativisme en omdat ik dat niet wil durf ik niet voldoende mezelf te zijn. Als ik dat aan mijn goede vriend vertel zie ik een stralende lach op zijn gezicht verschijnen. ‘Goed zo Tilly, je komt er wel.’
Even later vertel ik hem dat ik zaterdag 25 oktober en zondag 26 oktober in Wijchen op een paraview (paranormale en spirituele) beurs ga staan. Dergelijke beurzen vind ik vaak een beetje dubieus maar anderzijds hoort mijn boekje: Oma (Opa) ga jij ook dood?, hier wel degelijk bij. ‘Bovendien heb jij heel wat te vertellen als het gaat over gevoelige ofwel hoog sensitieve personen (HSP). Je bent er zelf een van en hebt je door heel wat heen moeten worstellen’ zegt mijn vriend tegen me. Dat klopt inderdaad maar dat stop ik meestal weg zoals zovele anderen dat ook doen. ‘Dat is dus het probleem’ vertelt mijn vriend ten overvloede. ‘Ik heb toch al een stap ondernomen omdat te doorbreken’ laat ik hem weten. Een dikke vette glimlach is zijn antwoord.
Dus ja waar ben ik dankbaar voor? Dat wat krom is bij mezelf ik recht kan zetten. Mijn schaduwkanten in het licht kan zetten en daardoor genezing kan brengen. Op de eerste plaats mentaal en eerlijk is eerlijk ik hoop ook op fysieke genezing. Ondertussen ben ik thuis heel voorzichtig begonnen om wat meer voor mijn lichaam te doen. Dat heeft lang genoeg op zijn lauweren kunnen rusten. Stapje voor stapje naar meer genezing voor lichaam en geest. Het zal wel met vallen en opstaan gebeuren en de kunst is om de moed erin te houden, maar we gaan ervoor. Ik zal het toch zelf moeten (willen) doen. ‘Eindelijk’ hoor ik mijn moeder in gedachte zeggen.
Tilly Gerritsma, Mill