Soms krijg je heel onverwacht een cadeautje. Iets wat je totaal niet verwacht had. Leuk! Dat is genieten. Een hele tijd geleden zei Daan ‘Je bent zo weer een keer jarig hè mam, en gaan we dan weer met zijn allen eten?’ Hij zei het op een toon waar de weerstand vanaf droop.
‘Als je liever een keer met mij alleen gaat of samen met je jongste broer, dan is het ook goed hoor’ antwoord ik hem. ‘En als je nog ideeën hebt voor iets anders, laat maar horen’. Het is de bedoeling dat het gezellig wordt en met zoveel weerstand zit er dat niet in vrees ik. Een paar weken later kreeg ik een WhatsApp van Daan ‘Ik ga mee’. Ha wat een verassing, we zijn allemaal compleet, dacht ik toen.
Op de ochtend van mijn verjaardag ging ik naar de kapper dan kon nog net voordat er bezoek kwam. Toen ik bij de kapper in de spiegel keek zag ik opeens twee grote wallen onder mijn ogen. En zowaar ook nog een paar rimpels die ik nog nooit gezien had. Wat was dat nou? Zou midden in de nacht, ik was nu immers weer een jaar ouder, mijn huid versneld aan degeneratie onderhevig zijn. Ligt dat aan de spiegel of raak ik echt in verval? Ik vertelde ongerust aan de kapster dat ik toch wel schrok van mijn spiegelbeeld maar ze verzekerde me dat het aan het licht lag. Ja ja... Thuis aangekomen keek ik in alle spiegels en de schade viel gelukkig mee. Weer een zorg (rimpel) minder. Maar zag ik daar ook meer grijze haren? Zoveel had ik er toch niet? Toen ik later aan Daan vroeg of hij ook meer grijze haren zag antwoordde hij nuchter: je verft ze toch altijd, je hebt toch allang grijze haren.
Daan kwam in de middag en plaats en tijd waren zorgvuldig afgesproken waar ik hem op moest halen. Hij wilde wel wat te doen hebben en wellicht was opruimen iets. Ha, geweldig, want daar zag ik altijd tegenop. Achter de schotten op de zolder kwam van alles tevoorschijn en hoewel ik het jaren niet bekeken heb en uiteraard ook niet gemist heb, nu moest alles zorgvuldig geïnspecteerd worden. Oh wat schattig, o wat leuk en waarom heb ik dat in hemelsnaam bewaard? Een zak vol met diskette houders van een computer die al lang op de schroothoop ligt. We wisten in eerste instantie zelfs niet wat het voor dingen waren. Rieten mandjes in alles soorten en maten uit een knutselperiode waarin mijn creativiteit zich nog volop aan het ontvouwen was. Helaas ook voorbij maar…. weer ruimte voor iets anders. En tot mijn verassing ook nog wat speelgoed, een echte kralenplank met kralen die mijn ex-man eens gemaakt heeft voor sinterklaas. Geweldig, ik word er nu nog verliefd op, op de kralenplank dus. Even later komt Daan met een gipsafdruk van de tanden van mijn jongste zoon. Goh, heb ik dit allemaal bewaard? Dan zullen er nog wel drie andere gebitten van mijn zonen ergens rondzwerven.
‘Heb je tijd’ vroeg mijn oudste zoon eerder deze week. Ze kunnen wel wat hulp gebruiken omdat mijn kleindochter nog steeds in het ziekenhuis ligt. Mijn schoondochter en beide oma’s poetsen het huis en maken het baby vriendelijk. Eindelijk komt ze dan thuis op mijn verjaardag, na zeven weken in het ziekenhuis te hebben gelegen. Wel met een sonde maar papa en mama zijn goed geïnstrueerd en kunnen zodoende ook sondevoeding geven. Een mooi cadeautje voor mijn verjaardag en dat we daardoor die avond niet allemaal bij het etentje konden zijn mocht de pret niet drukken. Want hopelijk volgen er nog vele mooie jaren.
Tilly Gerritsma
