Al weken voordat het zover is begint het kerstvirus rond te dwarrelen. De een heeft er meer last van als de ander binnen ons gezin.
Als ik het voor het zeggen had en of voldoende geld had wist ik het wel, maar beide opties kan ik doorstrepen. Mijn jongste zoon neemt zoals gewoonlijk het voortouw omdat het toch wel erg gezellig is om één keer in het jaar bij elkaar te komen en samen te zijn. Niet dat hij het woord gezellig gebruikt maar dat maak ik er maar van in de hoop dat het dat natuurlijk ook wordt. En gelukkig gaat dat steeds beter omdat we geleerd hebben dat ieder zo zijn eigen bijzonderheden heeft.
Het woord kerstmis en gezamenlijk eten is al een paar keer gevallen dus besluit ik ruim drie weken van te voren het aanspreekpunt voor kerstmis maar eens te bellen. In de ochtend waren er al wat gerechten door mijn hoofd gegaan die ik eventueel kon maken. Vooral niet te moeilijk en te ingewikkeld. Ik had zelfs bedacht dat we wellicht de 24ste iets konden doen want dat valt op een zondag. Dan was alles lekker vers en dan konden we misschien wel een pan soep met een zeer gevarieerde brood (broodjes) maaltijd doen met eventueel nog een heerlijk toetje. Ah... als dat zou kunnen. Het is duidelijk dat de leeftijd ofwel de vele jaren van kerstdiners me in de weg zitten, in veel gedoe heb ik echt geen zin.
‘Heb je het al gehad over kerstmis’ vraag ik met een zeer positieve stem want ik laat vooral niet merken dat ik het weer een heel gedoe vind. ‘Daan heb ik onlangs gebeld en die komt ook’ zegt mijn jongste zoon en verteld enigszins verbaasd:’ Hij hoefde er zelfs niet over na te denken.’ Ha winst... het gaat steeds gemakkelijker om Daan, tenminste voor de kerstdag, te socialiseren. Ik herinner me nog goed dat hij twee jaar geleden gewoon niet kwam opdagen en dat dit me toch wel zorgen baarde. Maar gelukkig ligt die tijd al weer een hele poos achter ons. Het kerstdiner vieren we bij de oudste zoon omdat hij nu immers een groter huis heeft. Er wordt nog een app rondgestuurd of iemand zin heeft om iets te maken. ‘Maar jij mag niets doen’ wordt er nogmaals gezegd ‘want jij maakt altijd veel te veel.’ De boodschap wordt vergezeld met een zeer bekend gegrinnik want hij heeft er duidelijk lol in om zijn moeder de les te lezen. ‘Anders doe ik het wel alleen, geen probleem’ zegt hij nogmaals en ik weet dat het dan in goede handen is. Oh wat een verrukking... wat een zaligheid dat ik niets hoef te doen.
Met een heerlijk vrij gevoel, een kop zonder zorgen waarin het een na het ander gerecht direct verwijderd wordt uit mijn systeem, ga ik de kerstdagen tegemoet. En fijn, want daar draait het tenslotte om, dat we allemaal weer eens bij elkaar zijn en tijd hebben voor elkaar.
‘Wie wil er een kerstboom?’ lees ik even later want mijn zoon en zijn vriendin hadden last van een communicatie probleem zodat beide een kerstboom hadden gekocht. Dezelfde zoon regelt het kerstdiner, hopelijk is de communicatie dan op orde. Mijn schoondochter zoekt fanatiek naar recepten en ik zet mijn verstand op nul om me nergens maar dan ook nergens mee te bemoeien of ongevraagd advies te geven. Pfffffffffff... kerstdiner uit mijn hoofd, vermaan ik me zelf. Alle beslommeringen eromheen uit mijn hoofd. Geen zorgen, alles komt goed en met een laatste zucht blaas ik alle negatieve gedachten weg. Laat kerstmis en de mooie intentie erachter, waar het wezenlijk om gaat, maar komen.
Allen fijne kerstdagen gewenst en alle goeds wat mogelijk is voor 2018.
Tilly Gerritsma
