In de afgelopen week is er nogal commotie ontstaan met betrekking tot veronderstelde economische en toeristische plannen rond de “Kuulen”.
Voordat er ook maar iets concreets naar buiten werd gebracht, is er bij voorbaat al breed verzet tegen die voornemens ontstaan.
Normaal gesproken zou je dan zeggen: “Wacht even rustig af totdat duidelijk is wat er in het vat zit en geef dan je oordeel”.
In dit geval kunnen wij begrijpen dat die strategie van rustig afwachten niet wordt gevolgd.
“De Kuulen” is een bijzonder gebied. Beschermde natuur, een omgeving van rust en stilte. De motorcrossclub moest onlangs nog daarvoor zijn activiteiten staken. Mens en dier kunnen er - mits niet gestoord door illegale motorcrossers en alles negerende crossfietsers - in rust hun gang gaan en van de natuur genieten en ontspannen.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat mensen de hik krijgen als plotseling schimmige investeerders, kennelijk in afstemming met de gemeente Mill en Sint Hubert die doet alsof haar neus bloedt, in achterkamertjes nogal ingrijpende plannen voor dat gebied lijken te bekokstoven. Het ontbreken van transparantie en openheid is een vruchtbare voedingsbodem voor wantrouwen.
Dat geldt temeer als ervaringen in het verleden hebben geleerd dat vergunninghouders zich zelden iets gelegen hebben laten liggen aan in de betreffende vergunning gestelde voorwaarden, dat de vergunningverlener stelselmatig in gebreke is gebleven om de naleving van die voorwaarden te controleren en dat klagende burgers vervolgens het nakijken hadden.
Achteraf kun je de gevolgen van gedogen niet meer terugdraaien!
Daar komt nog bij dat de in ons weekblad gepubliceerde voornemens tot een strak ingekaderde exploitatie niet of nauwelijks tot een rendabel verdienmodel zullen leiden. Dat zal vervolgens als resultaat hebben dat de vergunninghouder om een bredere economische basis (lees meer activiteiten of permanente(re) bewoning van de gebouwde huisjes) zal gaan vragen. Een niet onbekende salamitactiek waarvan elders in het land de gevolgen bekend zijn.
Gezien die ervaringen en het feit dat het helaas van algemene bekendheid is dat de overheid niet de meest betrouwbare partner is in het gestand doen van beloften en toezeggingen is de gebleken alertheid van een groot aantal bezorgde burgers begrijpelijk en verklaarbaar. Jammer, maar helaas!
Jo Kelleter
Arnold van Oorschot
