Door Elly Meijnders - Pantein had de Participatiekliniek, oftewel -karavaan, in huis gehaald. Een paar dagen lang stonden er vijf tenten in de tuin van de Meihorst.
Professionals en vrijwilligers die met senioren in hun werk te maken hebben, waren uitgenodigd een sessie bij te wonen, waarbij kon worden ervaren hoe het is om oud en vooral gebrekkig te worden. Ik heb zelf meegedaan en vond het behoorlijk confronterend. Naderhand had ik een gesprek met Henk Ermers en Sacha Lukassen, werkzaam als coördinatoren Informele Zorg bij Pantein.
Sacha: “Wij hebben flink moeten praten om genomineerd te worden om dit project naar Mill te halen. Ja, je hebt gelijk, ik was vanaf het begin laaiend enthousiast om het project binnen te halen. Wij hebben als professionals de opdracht om in de huidige tijd met onze tijd mee te gaan in de zorg voor de ouderen. “Kantel je blik, beweeg de zorg”, is het motto”.
Henk vult haar aan: “Bij goeie zorg moet je je kunnen inleven, deze ervaringen versterken je inlevingsvermogen in je cliënten. Je zegt nu niet meer tegen iemand “U moet uw voeten optillen”, want je weet nu dat die voeten als een blok beton zo zwaar zijn”.
Ik heb inderdaad ook loden gewichten aan mijn benen gehad toen ik meedeed. En wat ik heel eng vond was die donkere bril, zodat je kon ervaren hoe het is om bijna blind te zijn.
Henk: “Je bent je veel bewuster geworden bij alles wat je doet of zegt. Ik zal nu niet direct tegen iemand zeggen: “Bent u lekker aan het wandelen”, of “Tante, kent u mij nog?”. Niet direct tegen iemand zeggen: “Wilt u thee?”, maar eerst contact maken door de naam te noemen en dan pas je vraag stellen. Ja, ik ben ervan overtuigd, voor de collega’s is dit een beter medium dan vele boeken”.
Het lijkt me niet goed dat het hierbij stopt. Hoe gaan jullie nu verder?
Sacha pakt enthousiast een grote poster en kopieert nog wat materiaal voor me. “Kijk, dit zijn stappen om verder te gaan. Wij moeten elkaar als collega’s en teams stimuleren. Als je dan toch gaat lunchen met je collega, zorg dan voor een beperking in bewegen, in je doen en laten, voel zelf wat je cliënt voelt of meemaakt”.
Henk: “Ga eens een hele dag met een luier aan lopen om te voelen hoe dat is. Wij moeten die mankementen uit de karavaan ook integreren in de zorg opleidingen. Als je nu niets verder doet, valt iedereen in zijn of haar oude gedrag. En wij als coördinatoren moeten dit voor onze collega’s faciliteren. De volgende lichting wordt ¾ mensen van het ziekenhuis en ¼ deel uit de zorgcentra”.
Sacha valt bij: “Dit is wel een project waar we in 2018 mee doorgaan in de teams. Ja, wij willen de kwaliteit van de zorg in de praktijk hiermee verbeteren”.
Henk: “Wij zijn geneigd met sommige dingen wat spastisch om te gaan. Iemand is heel erg nat, wij zijn respectvol en praten over veel vochtverlies. Zegt iemand tegen me: “Waarom zeg je niet gewoon dat mijn vader zeiknat is?”. Jeuktaal gebruiken, geen dure taal. De sport gaat in de zorg nog meer worden dat je je focust op de persoon en de familie, hoe ga je cliëntgerichter werken? Dat vraagt wel iets van de zorg”.
