Door Elly Meijnders - Op maandag, 8 oktober vindt in Myllesweerd vanaf 19.30 uur een informatieavond over Alzheimer plaats met als titel “Dementie en levenseinde”.
Mark Curré is huisarts in Rijkevoort en Oploo en is verbonden aan het hospice Cocon in Sint Anthonis. Hij is bereid gevonden om als spreker deze avond te verzorgen. Ik had een gesprek met hem over dit moeilijke onderwerp in zijn praktijk in Oploo.
Mark, hoe ga je je presentatie houden op 8 oktober over zo’n moeilijk thema?
Mark zegt bedachtzaam van achter zijn bureau in zijn praktijkruimte: “Ik heb dit ook gedaan in Cuijk. Eerlijk gezegd hebben daar mensen 2 ½ uur geboeid zitten luisteren. Ik heb niet zoveel met een beamer en zo, zo zit ik niet in elkaar. Ik vertel liever gewoon en de mensen kunnen gelijk reageren. Ja, ik werk liever interactief, zo kun je het wel stellen. Maar het gaat die avond toch over het onderwerp levenseinde? Dementie is niet waar mijn expertise ligt”.
Wat kun je mensen vertellen, Mark?
“Ik kan vertellen over de manieren van vastleggen om je levenseinde te regelen. Die manieren zijn er, maar het is nogal ingewikkeld. Mensen denken soms, ik heb het bij de notaris vastgelegd dus het is geregeld. Maar dat is het dus helemaal niet. Ik kan ook vertellen dat mensen vroeg genoeg een gesprek moeten aangaan over wat ze willen. En het is ook verstandig om er regelmatig op terug te komen. En diegene die het uiteindelijk moet uitvoeren (de dokter), moet zich heel goed kunnen inbeelden waarom deze patiënt niet meer verder wil. Hij of zij moet erachter kunnen staan waarom de patiënt vindt dat hij ondraaglijk lijdt. Veel oudere mensen in Cuijk gaven voorbeelden van zaken waar zij mee zaten. Ik kan dan advies geven hoe ik dat zou oplossen”.
Sta je wel eens voor verrassingen bij dit vak?
Mark glimlacht naar me: Ik doe gemiddeld 1 euthanasie per jaar. Dat is iets meer dan de gemiddelde huisarts. Ik hoorde van een apotheker in een andere regio dat die nooit euthanasie medicamenten hoeft te leveren. Dat verrast mij. Ik weet dat bijvoorbeeld ALS patiënten (spierziekte red.) een groep is die relatief vaak euthanasie vraagt. Hoe lossen ze dat daar in die regio dan op? Ik sta daar enorm van te kijken”.
Vind je dit geen heel moeilijk vak, Mark?
“Toen ik jong was dacht ik dat ik het niet zou kunnen. Leren was niet mijn favoriete bezigheid maar via een omweg is het me toch gelukt om dokter te worden. Het is soms moeilijk maar ook heel mooi. Neen, wat zwaar is in ons vak zijn alle nevendingen. Wat ik daar mee bedoel? Nou, alle regels, de administratieve rompslomp, de zorgverzekeringen. Daar krijg ik wel eens een punthoofd van, ik begeleid liever mensen dan dat ik de regels naleef. Ik ben 7 dagen per week voor de Cocon beschikbaar, bij een terminale patiënt wil je het liefst niet steeds een andere dokter aan het bed. Dat is misschien wel zwaar maar je moet het goed organiseren en dan geeft het ontzettend veel voldoening”.
Neem je de zorgen van familie en geliefden niet mee naar huis?
Mark knikt bevestigend: “Ik neem dat wel een beetje mee naar huis, maar ik heb er geen last van. Ik probeer het vak op mijn best uit te voeren en als dat niet wordt gewaardeerd dan ben ik daar soms wel door geraakt”.
Wil hij verder nog iets kwijt?
“Ik zou tegen iedereen willen zeggen dat je kritisch moet blijven kijken naar wat je hoort en leest. Afgelopen weekend zag ik een artikel in de Volkskrant van Dick Bijl, hij is 25 jaar hoofdredacteur van het geneesmiddelenbulletin geweest. Hij stelde voor aan ons dokters, “Schrijf eens wat minder pillen voor”. Er is zo veel onderzoek slecht gedaan en door allerlei omstandigheden zijn er toch medicijnen op de markt gekomen die we al jaren voorschrijven en we weten niet eens of ze wel echt iets doen. Sla ieder blaadje maar open en je leest dat er voor ieder medisch probleem een oplossing is. Nou dat denk ik toch niet. Daarom vind ik het een mooie dag als ik eens geen pillen heb voorgeschreven maar mensen ervan heb kunnen overtuigen om voor hen het beste te doen”.
