Di is, of waar, ieën van de bekende Rabo reklamekrééte van d’n leste’n tijd en nou gòn zè dè echt woor make. D’n ònkommende vrijdag kunde zòwà d’n helle’n dag al oew ááw hout afgeve bij de Rabobank.

Op een mooie zonnige septemberdag, schrijf ik mijn column. Na te hebben genoten van een fijne vakantie ben ik weer vol energie van start gegaan.

De nazomer is aangebroken en dat is beslist een mooie tijd als het zonnetje zich nog regelmatig laat zien. En dat gebeurt dan ook volop.

De Hoge Raad heeft beslist dat een ondernemer die 10% of meer van zijn huurwoning voor zijn onderneming gebruikt, het huurrecht van die woning – binnen de grenzen van de redelijkheid – tot het ondernemingsvermogen kan rekenen.

De vakantieperiode is weer voorbij. Op een enkeling na is iedereen weer aan de slag. Omdat ook in de zomerperiode de balies in het gemeentehuis geopend blijven, waren bestuurders en medewerkers afwisselend van elkaar afwezig.

Bij ons thuis, vruger op de boerderij, hàn wij nie allieën koei en vérkes mar òk kiepe, gáánze en… kerkkouwe. Nou en mè die kerkkouwe hai ons Moeder mier werk mè, ès onze vàdder me z’n koei en vérkes bij mèkaar.

Nadat ik met de chemo gestopt ben was ik blij verrast dat ik zelf ook nog wat kan doen aan de ziekte kanker. Ik noem het expres niet ‘mijn’ ziekte want ik heb niet de behoefte om er mijn van te maken, overigens ook niet zijn of dijn.

Ut leek wel of de werreld stil stond. Wie hai di verwáácht. Zelfs bij ming stond d’n tillefoon róódgloeiend, mar dè kwamp, um dè ik ‘m in de felle zon hai lóte ligge, want wà doide ’t toch wer.