‘Heb je ook nog een foto?’ vroeg ze en ik had werkelijk geen idee. Zou ik een carnavalsfoto van vroeger hebben? Foto’s maken was vroeger een kostbare zaak dus ik betwijfelde het ten zeerste.
In de fotoalbums bladerend kom ik een groot deel van mijn leven tegen. Geboren in de wachtpost op de sint hubertse binnenweg. Waarom hebben ze dat huisje eigenlijk niet laten staan? Er is nooit iets anders voor in de plaats gekomen. En daarna naar de Dr Moonstraat waar ik vele jaren gewoond heb totdat ik de verzorging inging en naar Nijmegen verhuisde. Een foto van mijn vader en ik op de brommer op weg naar de Efteling. Ik kan het me nauwelijks voorstellen, hoelang zal die reis geduurd hebben? Foto’s van familie-uitjes, met alle ooms en tantes, neefjes en nichtjes werden dagtripjes gemaakt. Uiteraard het eten en drinken mee want anders werd het een te kostbare zaak. Bij hoge uitzondering, als het weer niet meezat en het regende, gingen we naar een café. De warme chocomel die we dan mochten bestellen was uiteraard hemels. Een foto van de milse mars, de gymclub waar we onze zwarte turnpakjes aanhadden met daarboven een keurig geplooid wit rokje. Foto’s van communie kleding. Tjeetje wat een stijve en truttige kleren maar ik zal beslist heel mooi zijn geweest. Mijn moeder maakte veel kleding zelf en ik herinner me nog goed mijn ‘hippie’ tijd. Een jas van een tafelkleed stof gemaakt. Mijn ‘leren’ pakje wat in wezen van skai leer was gemaakt. Het stond geweldig stoer maar als ik ging zitten plakte het zaakje aan de stoel vast en met het nodige geluid kon ik dan, niet te missen, weer opstaan. Ik herinner me ook nog de broek van paars velours en de fel gebloemde blouse, ook van velours. Oh wat had ik daar veel bekijks mee want das was toch belangrijk in die puber en jong volwassen tijd. Foto’s van ‘wilde vakanties’ met vriendinnen. Wat verder in het album kijkend foto’s van gezamenlijke uitjes van broers en zussen en weer wat later de kinderen erbij. Mijn zonen, de oudste was een gabber, de petten rage, mijn god wat een tijd was dat. Wat gebeurt er toch allemaal in een relatief kort leven want wat is nu honderd jaar?
Gelukkig had ik een foto gevonden waar om gevraagd werd en ik stopte de albums weer terug in de letterlijk oude doos. Allemaal nostalgie en als ik ergens spijt van heb, hoewel ik besef dat het niet anders gekund had, was dat ik niet wat luchthartiger in het leven had kunnen staan. Niet zo beïnvloed was geweest van opvoeding en scholing waarin nog steeds geldt, dat als je niet aan de maatschappelijke eisen voldoet, gezien wordt als een mislukking. Daar ben ik het dus totaal niet mee eens en toch heeft dit waanidee nog steeds zo’n kracht, dat dit nog te vaak de boventoon voert in opvoeding en scholing. Ik had meer willen genieten, willen beseffen dat alles een leerproces is, een ervaring die geest en ziel mag meenaken om bewust te worden. Dat we als ziel en geest, als bewustzijn een eeuwig leven hebben. En tja wat is dan een leven? Een druppel in de oceaan. Nodig, noodzakelijk maar niet eeuwigdurend, slechts een onderdeel van.
Met sneltreinvaart ben ik door mijn leven gegaan met de foto’s uit mijn jeugd. Tegenwoordig komt alles digitaal naar me toe en daar geniet ik intens van. En laat ik wat ik vroeger niet voldoende heb gekund, maar eens heerlijk genieten van mijn laatste stukje levensreis van dit aardse leven. Oma zijn en heerlijk genieten van kinderen en kleinkinderen. Hoe mooi is dat!
Tilly Gerritsma - Mill
