Vrijdag 10 november was het de officiële dag van de mantelzorg. Maandag 6 november was de aftrap in Mill in Myllesweerd. Daarna waren Grave, Cuijk, St. Anthonis en Boxmeer aan de beurt.
Toen ik de zaal van Myllesweerd binnen stapte zag ik maar een paar mensen zitten. Dat viel me tegen want ik had gehoopt op een paar bekende die ik al lang niet meer gezien had. In gesprek met de mantelzorgconsulent bleek nog steeds dat veel mensen zich niet herkennen in het begrip mantelzorg. Het is toch gewoon dat je voor de ander zorgt. In wezen is het ook gewoon dat je in vele gevallen, voor je naaste zorgt. Maar als de zorg een consequente factor wordt, is het een ander verhaal. Ik weet nog wel dat ik me indertijd, jaren geleden, ook niet herkende als mantelzorger. Het zorgen voor je ouders vond ik heel gewoon evenals het zorgen voor mijn kinderen. Maar als je kind(eren) behoorlijke psychische problemen hebben, er geen of te weinig hulp is, dan kom je er al gauw achter dat er meer zorg nodig is dan alleen maar moeder of vader te zijn. Terwijl dat in vele gevallen ook niet de gemakkelijkste taak is. Toch blijf ik het een verrijking vinden. Ik zou nimmer zoveel geleerd hebben als ik niet geleerd had om met al die problemen om te gaan.
Met name psychische problemen blijft toch nog wel een dingetje waar veel mensen bang van zijn met name voor schizofrenie. Ze zijn bang terwijl in werkelijkheid de meeste mensen waarbij schizofrenie Is geconstateerd, zelf heel erg bang zijn. Onlangs zag ik een serie op Netflix: Daily dose of synshine. Een psychiatrische verpleegkundige die zeer betrokken is raakt zelf zwaar depressief als een patiënt van haar zelfmoord pleegt. Het vooroordeel als ze weer aan het werk gaat van naast betrokkenen van haar patiënten, is niet te misselijk. In werkelijkheid kan iedereen in zijn leven wel eens psychisch ziek worden als lichaam en/of geest te zwaar belast zijn. Juist de overgevoelige onder ons voelen van alles soms ook van de medemens, en de wereld waarin we leven. Het maakt hen letterlijk ziek, ze begrijpen en bevatten het niet en kunnen de dualiteit van het bestaan nauwelijks aan.
Voor iedereen herkenbaar want een ieder van ons wil liefde en geen oorlog, en vreedzaam met elkaar omgaan. Maar de werkelijkheid laat ons zien dat degene die aan de touwtjes trekken juist financieel gebaat zijn met het tegen elkaar uitspelen. Dat begint al met de sociale status, lagere en hogere opleidingen. We zijn allemaal mensen met onze sterke en zwakke kanten. Degene die in de psychiatrie terecht komen laten ons als een spiegel, juist zien wat er niet goed gaat in het systeem. En wij, de maatschappij, willen ze dan weer in dat onbewuste systeem duwen. Er ligt nog een hele uitdaging op de mensheid te wachten. De mens is mijns inziens toch het belangrijkste, het hoogst geëvolueerde wezen. Dat moeten we toch met zijn allen eens kunnen veranderen. Of is daar echt een eindtijd voor nodig om de boel eens flink op de schop te nemen.
Tilly Gerritsma, Mill
