‘Soms spring je van de hak op de tak in je column’ zei iemand tegen mij, en ja dat klopt. Als ik met iets klaar ben terwijl een ander wellicht nog wat verwacht, dan ben ik er ook klaar mee. En dat kan inderdaad weleens verwarrend werken.
Ik heb dat ook met praten, dan maak ik een zin niet af omdat ik al veel verder ben met mijn gedachten, en de ander kan dan niet meegaan als hij/zei mijn gedachtewereld niet voldoende kent of herkent.
Wat voor de één klaar is en geen stof meer oplevert om te praten, is voor de ander wellicht juist de conversatie begonnen. Ik denk dan altijd aan iemands hobby of bepaalde interesse. De één kan zijn geluk en plezier niet op en de ander begrijpt niet waar hij of zei het over heeft. Waar hebben we het in hemelsnaam over en is dat nu belangrijk of zinvol? Moet het überhaupt belangrijk of zinvol zijn? Tja, daar zeg je zo wat. Een redelijke balans tussen serieus en lol trappen lijkt me niet verkeerd.
Feitelijk doe je dat in je dagelijkse leven ook, van de hak op de tak springen. En dat is maar goed ook dat we zo veelzijdig zijn en we zo makkelijk kunnen overschakelen. Daan kan dat niet. Als ik aan hem wat vertel zie ik in gedachten de radertjes in zijn hersenen werken. Een woord wat triggert wordt opgeslagen en de volgende dag of zelfs na dagen komt hij ermee tevoorschijn. Vele malen doordacht en van alle kanten beredeneert. Anderzijds is je even of lange tijd focussen op een bezigheid of doel ook niet verkeerd. Dit is zelfs noodzakelijk willen we tot het gestelde doel komen om iets te kunnen behalen. Als dat te behalen valt en is het echt wel zo belangrijk of zinvol, zou Daan zeggen want die gaat er dan weer helemaal op in. Goed communiceren is een terugkerend onderwerp bij Daan dus moet ik bij hem extra goed opletten. En inderdaad mag ik bij hem niet van de hak op de tak springen omdat ik meen iets te moeten vertellen om het gesprek gaande te houden. ‘Je hebt wel genoeg gezegd’ is duidelijke taal en ik weet dan dat alle opgeslagen info die hij van mij verkregen heeft moet verwerken. Om er dus vaak later op terug te komen.
Ik denk nog even na over het woord zinvol als ik op de rommelkamer aan het rommelen ben. Hoeveel dozen staan er die ik nooit meer uitgepakt heb na de verhuizing van zeg maar zeven en twintig jaar geleden. Zou ik ze niet even zinvol weg kunnen gooien als bewaren? Geen idee hebbend wat er nog aan verborgen schatten tevoorschijn kan komen. Even later zie ik het kralenplankje dat mijn ex eens gemaakt heeft voor de kinderen, op verzoek van mij. Nostalgie van de bovenste plank want op het kralenplankje werken deed ik het liefst. Tenminste dat is het enige wat is blijven hangen van de kleuterschool. Het kralenplankje heb ik aan mijn jongste zoon beloofd en voordat het daar naartoe gaat besluit ik om nog een keer iets moois te maken. Mijn dikke en kromme vingers werken niet echt mee maar het lukt. Ik besluit er een feestelijke afbeelding van te maken met gespiegelde beelden. Een half uur later vraag ik me af waarom ik het me zelf zo moeilijk heb gemaakt. De volgende dag maak ik weer totaal iets anders en ik krijg me er toch lol in. ‘Sorry’ zeg ik later tegen mijn zoon. Floris, mijn kleinzoon, moet nog even wachten want oma wil nog even spelen. Dat je zo’n lol kunt hebben met een kralenplankje! Heerlijk om nog even kind te kunnen zijn.
Tilly Gerritsma, Mill
