‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit’ is een prachtig gezegde en heel fijn, dat er weer een wondertje mijn kant op kwam. Het kinderboekje wat ik ruim een half jaar geleden geschreven heb was bijna ter ziele gegaan. Een mooie uitdrukking omdat het gaat over de dood die niet bestaat en tot wonderbaarlijke wijze weer tot leven werd geroepen.
Het boekje in wording vertelt in wezen ook een stukje van ons leven waarin vallen en opstaan veelvuldig voorkomt. Nadat degene die de illustraties voor het boekje zou maken afhaakte, een paar andere mensen het ook lieten afweten, hield ik het voor gezien. Het zou wel niet de bedoeling zijn dat dit boekje er kwam. Ook goed, hoefde ik niets meer te doen wat ook wel lekker is. Totdat ik op een FB-pagina kwam: schilderen en tekenen als hobby. Het boekje in wording begon als het ware weer wat te leven en ik wilde het toch nog een kans geven. Ik plaatste een oproep of iemand voor mijn boekje tekeningen wilde maken. Affiniteit met het onderwerp, dood ofwel het overgaan, het hiernamaals, spiritualiteit, zou erg fijn zijn. Ik wist niet of dat mocht en anders verwijderd mijn oproep maar, schreef ik er ook nog bij. En de voorziening ofwel de geboorte van het boekje was me gunstig gezind zodat ik vele leuke reacties kreeg. Met een mevrouw klikte het meteen en we zaten mooi op dezelfde golflengte. Ik stuurde haar de tekst toe en ze ging heel enthousiast voor me aan de slag. Wat is dat heerlijk als je op deze manier kunt en wil samenwerken. Dat is iets wat ik altijd graag gewild heb, op een fijne manier samenwerken. En dat is bij deze gelukt hoewel we er nog niet zijn omdat ik besloten heb het boekje zelf uit te brengen. Bij een uitgever gaat dat niet lukken ofwel wordt er toch nog het nodige werk van me verwacht wat ik eerlijk gezegd niet kan opbrengen. Na een aantal weken kreeg ik een paar tekeningen opgestuurd en wat waren ze mooi. Nu wachten op de rest, ik ben erg benieuwd hoe het gaat worden.
Mijn andere boekje ofwel schrijfsels hebben ook een nieuwe kans gekregen. Een FB-vriend onderhoudt een site en vond mijn teksten dusdanig interessant dat hij ze in hapklare brokken plaatst. Tot zover heb ik nog altijd wat te doen en voel ik me niet totaal nutteloos nu het lichaam niet meer zo goed wil.
Afgelopen week kwam kreeg ik om 21.40 uur een appje van een fijne vriendin. We spreken elkaar niet zo vaak maar als we elkaar spreken dan kunnen we er wat van. ‘Ik ben aan het tekenen en schilderen geslagen. En ik moet denken aan je uitspraak: in ieder schilderij zit wel een gouden puntje.’ Appte ze me en stuurde me een van haar tekeningen. Lang geleden heb ik dit eens uitgesproken in het kader van ieder mens kun je zien als een schilderij. En ieder mens heeft een gouden kern (puntje) ook al is dat voor een ander maar ook voor je zelf, soms nauwelijks te zien. Ieder mens wordt als het ware verlicht door het lichtende vonkje van wilskracht, van liefde, van wat de mens in wezen is. Een paar dagen eerder had ik ‘toevallig’ nog aan haar gedacht en ons telepathische lijntje werd weer eens bevestigd. ‘ff bellen of is het te laat voor je?’ Appte ze me. Om 23.45 uur waren we klaar met ons gesprek en weer helemaal bij met wat er gebeurd was in ons leven en hoe we er nu voor stonden. Zo nu konden we er weer vele maanden tegen. Bijzonder dat je vrienden hebt waar het meteen als ‘vanouds’ is en het lijkt of je ze vorige week nog hebt gesproken.
Tilly Gerritsma, Mill
