Toen ik naar het tafeltje liep stond het aardbeiengebakje al klaar. Een heerlijke toef slagroom erop mm. Even later kwam er een medewerker van de zaak aan. Op een vriendelijke maar ook een wat strengere toon vroeg ze me waar het gebakje gebleven was. Ze keer me doordringend aan en toen werd ik wakker.
Al een paar weken zie ik bij bakker Manders aardbeienvlaaitjes liggen. Prachtig rood van kleur liggen ze me daar open en bloot te verleiden. Soms zelf met een extra toef slagroom en dat is natuurlijk niet om te doen. Ik kwijl nog net niet maar veel scheelt het niet. De afgelopen nacht heb ik zelfs van aardbeienvlaaitjes gedroomd dus het probleem is erg groot lijkt me. Aankomende week is het de week van de verjaardagen alhoewel mijn moeder en mijn ex-man niet meer in deze wereld vertoeven. Zou een van de twee die droom naar me toegestuurd hebben? ‘Wij maken het goed, neem maar een gebakje op onze verjaardag.’ Twee zonen zijn aankomende week jarig alsook mijn kleindochter die twee jaar wordt. Dus ik krijg genoeg gebak. Bovendien is gebak nu ook niet echt gezond met al die suikers. ‘Aardbeien is fruit’ hoor ik mijn moeder in gedachten zeggen.
Luisterend naar het liedje: strawberry fields for ever, kom ik een factuur onder ogen die ik direct wilde betalen. Het was een behoorlijk bedrag maar dan had ik die ‘schuld’ in ieder geval afbetaald. Ik hou niet van schuld, van uitstelgedoe en wil het liefst zo gauw mogelijk ervan af. Weer in gewoon vaarwater als het ware zodat mijn leven rustig verder kan kabbelen. Je zou kunnen zeggen dat dit een mooie eigenschap is ware het niet dat potje ongeduld er ook nog is. En ‘oh jee’ daar heb ik nogal eens last van. Ik moet zeggen dat door de jaren heen het behoorlijk gezakt is maar af en toe steekt hij zijn kop boven water. En wee je gebeente als ik dan niet luister. Het moet en zal dan gebeuren volgens potje ongeduld. En jawel hoor, het ging faliekant mis met de betalingsopdracht. Omdat het een groter bedrag was moest ik de Rabo scanner gebruiken. Gelukkig wist ik nog waar hij lag want bij het overschrijven van een eerder bedrag, bijna een jaar geleden, zocht ik me een ongeluk naar de scanner. Dat heb je ervan als je dat ding bijna nooit meer hoeft te gebruiken. Ik was al blij dat ik hem niet weggegooid had. Op de stapel: niet meer nodig.
Maar goed, feitelijk dus allesbehalve goed, was ik zodanig aan het klungelen geweest dat mijn pas geblokkeerd werd. Driemaal foutief indrukken is scheepsrecht, zullen ze bij de Rabo wel gedacht hebben. Ik wist echt niet meer welk getal ik moest invullen dus dacht ik: God zegene de greep. God was echter net als bij de Rabo aan zijn welverdiende weekend begonnen en ik zat met de gebakken peren. Ik had drie verschillende telefoonnummers van de Rabo maar twee ervan hadden lekker weekend, ook nog het pinksterweekend dus lekker een dag langer. Het derde telefoonnummer was voor noodgevallen, maar is dit een noodgeval? Voor mij wel maar ja. Opeens herinnerde ik me dat ik het pasje ook zelf kon deblokkeren. Eerder had een Rabo medewerkster mij door een programma geloodst maar hoe kon ik dat nu vinden? Apetrots en weer een stuk wijzer na van allerlei handelingen te hebben uitgevoerd, kon ik de rekening betalen. Nadat ik de pas in de Rabo automaat weer geactiveerd had, dus ook nog een extra ritje naar de winkel. Mijn God wat moet je allemaal doen om bij ‘de tijd’ te blijven. Gelukkig had potje ongeduld deze keer gelijk en tja, de aanhouder wint. Dat is weer een aardbeienvlaaitje waard!
Tilly Gerritsma, Mill
