‘Op bruiloften en begrafenissen zien we elkaar weer’ zei mijn schoonzus ruim een jaar geleden. Niet wetende dat zei de volgende was die ervoor zorgde dat de familie weer bij elkaar kwam. Een neef en goede vriend van mijn ex kwam ik er ook weer tegen en een afspraak was gauw gemaakt.
Het is heerlijk als het direct klikt en je ‘gewoon’ verder kunt praten waar je bijna vijftig jaar geleden gestopt bent. De middag was te kort om bij te praten dus komt er zeker een vervolg. Ook verjaardagen geven een reden om weer eens met zijn allen bij elkaar te komen en zeker als het om een kleinkind gaat. Floris werd vijf en vierde zijn verjaardag met opa, oma’s, ooms en tantes en zijn nichtjes. Twee dagen later, op een zaterdag, werd zijn eerste kinderfeestje gevierd. ‘Mam kun jij mijn schatkist pakken op de zolder’ vroeg mijn zoon en gelukkig wist ik waar hij stond. Met gratis en voor niets een hele dikke lag stof. ‘Moet ik dat erop laten zitten?’ vroeg ik hem. ‘De schatkist is heel lang zoek geweest dus is het logisch dat er een dikke laag stof op zit.’ Dat idee werd goed bevonden dus met stof en al ging de schatkist naar het feestje toe. Mijn zoon had zijn carnavalspak als piraat tevoorschijn gehaald. Rode gestreepte broek, een zwarte jas met allerlei versierselen, hoed, ooglap en zogenaamde kaplaarzen. Er was een schatkaart gemaakt op de computer en een handgeschreven brief uiteraard met verbrande kanten en gaten erin. Ze hadden zich echt uitgesloofd om er iets leuks van te maken en ik vond het prachtig om te zien. En was blij dat ik dat niet meer hoefde te doen. Hoewel ik vroeger bij tijd en wijle ook behoorlijk mijn best heb gedaan om er een mooi feestje van te maken.
Of ik ook mijn best had gedaan om me bulletproof ofwel kogelvrij te maken vroeg mijn goede vriend Gyan me een paar dagen later. Daar moest ik eventjes over nadenken. Net als in de Matrix Neo na de nodige opleiding kogels kan ontwijken. ‘Tja, ik zou het willen maar het lukt me nog niet altijd’ antwoordde ik hem. ‘Maar vroeger liet je alles door’ antwoordde Gyan. ‘Je kon geen nee zeggen, je was een prachtige schietschijf.’ We schoten allebei in de lag en ik kon niet anders dan het beamen. Maar dat was gelukkig aan het veranderen en ik kon al heel wat kogels trotseren. Ik was bijna net zo soepel en veerkrachtig, kon alle kanten op buigen om ze te weerstaan, als Neo. Maar ja helaas waren er een paar hardnekkige die zo hard en scherp waren dat ik te laat opzei boog zodat ze me toch nog raakte. Wat is je allergie, vroeg hij me en daar hoefde ik niet zo lang over na te denken. Haarfijn kwam mijn frustratie naar boven en besefte ik dat ik helaas nog lang niet alles testen goed had doorstaan. ‘Ben ik er bijna?’ vroeg ik op een zielig toontje ‘want ik ben de kogels wel beu.’ ‘Bijna!’ zei Gyan lachend en daar moest ik het mee doen. Bulletproof ofwel kogelvrij, wat zou het fijn zijn als eenieder dat streven had. Voor zichzelf en uiteraard ook voor de wereld dan zitten we direct in een andere sfeer. Geen haat, nijd, geen verdeeldheid maar één streven, één doel. Eerlijk zijn, transparant zijn en niet meer de trukendoos gebruiken voor eigen gewin. Beseffen dat we met zijn allen in één wereld leven en hier ook zelf verantwoordelijk voor zijn. Ik weet dat we eens in een betere wereld leven waar dualiteit ons niet meer zo hard om de oren slaat. Maar vooralsnog zijn er te veel kogels waardoor wij ons laten raken.
Tilly Gerritsma, Mill
