Als ik mijn mail open zie ik een berichtje van de Neije Krant. Ze zijn de krant aan het maken en missen mijn column. Totaal niet aan gedacht, de tijd stond even stil voor mij. Binnen twee maanden na zijn zus is ook mijn zwager overleden. De laatste telg van die generatie.
Alweer komt het boekje: Oma (Opa) ga jij ook dood? van pas. Bij het schrijven ervan had ik geen idee dat heel de familie zo kort na elkaar zou overgaan. Verdriet en vreugde zijn twee heel verschillende gevoelens en toch kunnen ze ook naast elkaar bestaan. Bij het afscheid komen er mooie herinneringen naar boven en bijzondere anekdotes. De neven die voorheen geen contact hadden met elkaar, het leeftijdsverschil is erg groot, hebben elkaar nu beter leren kennen. De hele familie, hoe bijzonder is dat, zijn naast elkaar op de begraafplaats Rustoord begraven. Ze zijn weer allemaal bij elkaar. Vader, moeder, twee dochters en twee zonen.
Om bij elkaar te komen valt niet altijd mee in deze wereld. Zelfs al heb je dezelfde interesse dan kan het nog botsen. Een man beklaagd de werksituatie waarin hij verkeerd omdat bijna geen mens met hem meegaat, de moeite doet om hem te begrijpen. ‘Wellicht ben je een voorbeeld’ vertel ik hem. ‘Ben jij juist de persoon die de omgeving uit de comfortzone moet zien te krijgen, het kuddegedrag waarin men de ander volgt.’ Dezelfde week heb ik een gesprek met een mevrouw die opmerkt dat het zo moeilijk is om gelijkgestemden te ontmoeten. Dat ze dat zo erg mist. Tja wie het hoofd boven het maaiveld uitsteekt, iets anders dan ‘gewoon’ is, krijgt te maken met uitdagingen in zijn of haar leven. In wezen hoe pijnlijk ook, zeer positief. Want hierdoor leer je het meest.
In de Neije krant lees ik dat het pluk en oogstfeest in het Aldendrielpark op 5 oktober gevierd wordt. Dit wordt georganiseerd door de Stichting ‘Een goei leven.’ Mijn handen jeuken om dit prachtige initiatief nog wat meer diepgang te geven. Want wat is een goei leven? Dat blijft mijns inziens niet alleen beperkt tot voeding. We hebben, maar ja dat is mijn dingetje, ook geestelijk voedsel nodig om een goei leven te hebben. Voor onszelf maar ook voor de ander. Hoe mooi zou het zijn dat allen die daaraan meedoen met de neus dezelfde richting zouden wijzen. Dat ze elkaar hierin zouden helpen om zo transparant mogelijk te zijn. Goed voor zichzelf maar ook voor de ander, hun naasten, die kosmisch bezien hun broeder/of zuster is. Misschien wil ik wel te veel, is dat nog even een utopie, maar of we dit nu nastreven of niet, het gaat ervan komen. Wellicht hebben we nog even tijd nodig om ons oude patroon te kunnen verlaten, waardoor we al die jaren geïndoctrineerd zijn. Anderzijds is het ook heerlijk om een nieuwe uitdaging aan te gaan want: Verbeter de wereld, begin bij je zelf.
Gelukkig kennen we heel veel creatieve mensen in Mill die iets als een uitdaging zien en niet als een probleem. Dat geeft de burger moed en opent kanalen die voorheen niet gezien konden worden. Wat dat betreft heb je een goede samenwerking nodig. Openheid, vertrouwen en empathisch gedrag om samen verder te kunnen komen. Ook al heb je met zijn allen één doel, eenieder heeft zijn eigen aanvliegroute waarom men iets wil doen en of bereiken. En dat is wederom een uitdaging om hier begrip voor te hebben en elkaar hierin trachten te verbinden.
‘Een goei leven’ wanneer heb ik een goei leven? Wanneer ik kan doen wat ik graag doe. Wanneer de angst me niet overvalt als het even niet meezit. En ik het vertrouwen blijf houden dat alles (een gebeuren) ergens voor staat, iets dient, ook al begrijp ik de weg ernaartoe niet helemaal.
Tilly Gerritsma, Mill
