We hebben het over moedig zijn en het ontbreken van moed. Als ik bij mezelf te raadde ga besef ik dat ik voor sommige onderwerpen die er spelen en die ik belangrijk vind, heel erg moedig ben. En bij andere onderwerpen doe ik me zelf te kort, houd ik liever mijn mond dan iets te zeggen. En vroeg of laat breekt dat op en komt er een ongenoegen, een pijnplek naar boven drijven.
Als moedeloosheid verdwijnt en moed de kop opsteekt, gaat dit soms te hard. Alle opgekropte gevoelens willen liefst zo snel mogelijk eruit en beheerst heeft dan het nakijken. Waar je dan weer van baalt en dan vergt het weer moed om hierin schuld te bekennen. Om te vertellen dat je opgekropte frustraties en het spuien van deze, geen schoonheidsprijs verdienen in de uitvoering hiervan. Of dit in dank wordt aangenomen is weer een ander verhaal.
‘Moedig zijn tegen beter weten in’ is ook zo’n prachtige maar mooie uitspraak. Het positieve wordt naar voren geschoven en men probeert er het beste van te maken. Ik moet denken aan wat een vriend laatst zei toen we het hadden over onze ervaringen. Dat een ervaring als hij eenmaal mee- en doorgemaakt is en we er een andere betekenis aan hebben kunnen geven, zomaar veranderen kan in goud. Zoals een alchemist gewone metalen kan veranderen in edele metalen zoals goud. Wat een prachtige manier om zo naar het leven te kijken.
Het moedig zijn zien we ook in de natuur terug of is het een kwestie van een natuurlijke wet? De weg van geboorte, opgroeien, in volle bloei en van de neergang, het wegkwijnen en het rotten, we zien het allemaal in de natuur terug. Prachtig in het najaar zijn met name de bomen en struiken. Hun bladeren tonen talloze variabelen van goudgeel, tot roestbruin, oranje en zelfs vuurrood. Het zonnetje erbij, dan is het pas echt genieten. De winter komt eraan en dat betekent lange avonden, stamppot met worst en een maaltijdsoep wordt extra gewaardeerd. Ieder seizoen heeft zo zijn charme en het is de kunst om daar ook het mooie en het warme uit te halen. Ook al is het buiten kouder dan kunnen we nog wel genieten van het licht en de warmte.
Vooreerst ligt er mijn verjaardag aan te komen en het gezamenlijk pannenkoeken eten is me de afgelopen jaren goed bevallen. Een speelhoek is aanwezig, kleurpotloodjes en tekeningen op de tafel. Een winkeltje met allerlei frutsels waarin de kinderen zelf met de gekregen munten iets mogen uitkiezen. Zowaar een paradijs op aarde voor de kleintjes en als de kinderen plezier hebben dan hebben wij, volwassenen, dat ook. En voor mij geldt geen rompslomp in huis. Geen gesjouw en ik hoef geen speelgoed te zoeken die op de onmogelijkste plekken terecht is gekomen. Dat heeft met name ook te maken met mij omdat bukken en op de knieën gaan steeds moeilijker gaat. Dus hoe mooi is het dan dat spelen, eten en rommel maken met heerlijke vettige handjes en grijpgrage vingertjes, ergens ander gebeurt. Bovendien hoef ik heerlijk niets te doen, ik hoef alleen maar aan te zitten zoals de rest. Er wordt voor het eten en de afwas gezorgd. Hoe fijn kun je het hebben. Alweer een jaartje erbij en of het nu aan mijn leeftijd ligt of in de tijd waarin we leven, wat gaat de tijd toch snel. Het lijkt wel alsof ik als een razende door de tijd heen snel, me niet bewust van tijd. En soms zelfs hele perioden oversla of er in ieder geval nauwelijks bewust van ben geweest. Bijna winter en we gaan er het beste van maken. Een mooi boek om te lezen, een prachtige film en warme chocomel! Heerlijk!
Tilly Gerritsma, Mill
