‘Alweer een jaartje wijzer’ is mijn gevleugelde uitspraak als ik weer een jaartje ouder ben geworden. En ik heb nog steeds het idee dat ik feitelijk niets weet. Tenminste hoe de mens in al zijn hoedanigheid en in al zijn gelederen bespeeld wordt door…ja door wat? Door wie? ‘Follow The Money’ speelt uiteraard een belangrijke rol op onze aardse aardkloot. Maar… er is nog zoveel meer waar ik nog nauwelijks kaas van heb gegeten.
Hoe zit het met de buitenaardse? Kunnen we die ook als goed en slecht betitelen gelijk we hier op aarde zien. En zijn wij ook in beginsel en wellicht zelfs in de kern ook buitenaards? Geboren uit iets wat we nog steeds niet ten volle kunnen duiden. Zowel het lichamelijke als het geestelijke en dan hebben we het nog maar niet over de ziel. De ziel die als liefde en licht ofwel het godsvonkje gezien kan worden. Tjeetje wat valt er nog veel te ontdekken en leren over mezelf en is dat wel van mezelf? Of tijdelijk noodzakelijk om mijn bewustzijn te verruimen? Kan ik het meeste zien als een illusie, een vergissing zoals in het boek ‘een cursus in wonderen’ te lezen valt?
Even later bespreek ik met Gyan het vallen van vele hoge huisjes. Iets waar we vroeger tegenop keken, dat nu in een ander licht komt te staan. Psychiater Jim van Os is een prachtig voorbeeld hoe hij zijn eigen huisje, zijn vakgebied, ten gronde richt. Hij pleit al jaren voor een revolutie, een andere manier van kijken en werken in de GGZ. Volgens hem moeten artsen meer met de mens praten in plaats van de patiënt/cliënt. Liefde en menselijkheid zouden voorop moeten staan. Afgelopen week zag ik een filmpje waarin hij alle diagnoses op de schop neemt en in wezen vertelt dat de psychiatrie maar wat doet. Ik heb het zelf ook meermalen meegemaakt dat mensen van de een naar de andere diagnose gaan. Jim van Os is als adviseur betrokken bij stichting Weerklank (stemmen horen en een andere visie op bijzondere zintuiglijke en persoonsgebonden overtuigingen). Ik struikel een beetje over het woord overtuigingen in zijn algemeenheid. Anderzijds hebben we dat ook weer nodig om iets te kunnen duiden. Om het misschien later vanuit een ander kader te kunnen bezien. En wellicht zelfs vanuit meerdere zienswijzen te kunnen bezien en beschrijven.
We vormen als mensheid een grote puzzel en ieder heeft hierin zijn plekje en aandeel in het geheel. In die zin is ieder stukje belangrijk en gelijkwaardig. Want missen we een stukje dan vinden we in de meeste gevallen de puzzel niets meer waard. Hoewel het wellicht een onooglijk stukje was, een ieniemienie stukje lucht of grond van het grotere geheel. We kunnen dat ene voor het oog wellicht onbelangrijke stukje niet missen. Het hoort bij de puzzel anders is deze niet compleet.
Een mensenleven is feitelijk maar kort en toch gebeurt er zoveel in een betrekkelijke korte tijd wat betreft ontwikkeling. Ik denk aan mijn zoon die in Japan het meest geavanceerde toilet tegenkwam met verwarming en allerlei knopjes om de tijd dat met zat, zo aangenaam mogelijk te maken. Tegelijkertijd denk ik terug aan mijn jeugd waar bij opa en oma de poepdoos, nog achter in de tuin te vinden was. Een houten gebouw met een brede houten ‘kist’, een rond gat in het midden met een houten deksel erop. Tjeetje…
Alweer een jaartje wijzer en het gevoel hebben dat ik nog nauwelijks iets weet. Het voordeel is wel dat ik dan nog wel even vooruit kan met mijn nieuwsgierigheid omdat er nog veel, heel veel te ontdekken valt. Ik hoef me dus niet te vervelen en ben benieuwd wat het leven me nog allemaal brengt. En heerlijk dat ik hiervoor ruimte en tijd heb.
Tilly Gerritsma, Mill
