Elke familie heeft ze wel, eentje of meerdere: een eigen familietraditie. Ooit eens per ongeluk ontstaan, als grapje begonnen of speciaal bedacht voor een feest of een ander familiegebeuren.
Tradities verbinden mensen met elkaar en kunnen jarenlang bestaan, soms zelfs van generatie op generatie. Tradities zijn vaak gekoppeld aan belangrijke gebeurtenissen, die jaarlijks terugkeren en daardoor een soort van familie-erfgoed worden. December is dé maand bij uitstek voor het creëren van een eigen familietraditie. Samen genieten van deze waardevolle momenten en “making memories”.
Nog niet zo lang geleden ben ik ook maar eens begonnen met een soort van traditie. Tenminste ik hoop, dat het dat ooit eens zal worden. Of eigenlijk niet eentje, maar liefst drie stuks. Dan heb ik wellicht meer kans van slagen, dat er eentje overgenomen wordt door kinderen en kleinkinderen.
Vanaf hun geboorte ontvingen we van onze kleinkinderen en die van mijn zus, ons Kaat, een kerstkaart, waarop het kleine grut in een prachtige kerstoutfit staat te glimmen van trots bij de kerstboom vol met fonkelende lichtjes en ballen in alle kleuren, waar ze maar moeilijk van af kunnen blijven. Dat zo’n fotosessie minstens een half uur in beslag heeft genomen met de nodige trucjes om ze maar recht in de lens te laten kijken, dat is aan het perfecte plaatje niet meer te zien. Ik verzamel deze kunstwerken en ze hangen aan een mooie tak aan de deur. De linten zijn voorlopig lang genoeg en er is altijd nog plek voor nieuwe wereldburgers. Een nieuwe traditie was geboren en reeds half november zet ik als hint een foto van de collectie op de familie-app, zodat iedereen weer met zijn creatieve ideeën aan de slag kan.
Een aantal weken voor Kerst ga ik met de kleinkinderen het liefst naar de Hema, want die is dichtbij en daar hebben ze een mooi assortiment kerstballen en ander soortgelijk versieringen. Ieder kiest zijn eigen kerstbal uit, een dino, een discobal, een hondje of een snoepje. Altijd moeilijk, want keuzes maken is voor kinderen een ingewikkeld en langdurig proces. Thuisgekomen moeten ze hun kleinood weer afgeven, hetgeen niet altijd positief wordt ontvangen en bevestig ik er een kaartje met naam en jaartal eraan. Daarna worden ze met zorg opgehangen in een klein kerstboompje, dat steeds voller en kleurrijker wordt. Deze traditie is begonnen in hun eerste levensjaar, toen ik een kerstbal met hun naam erop bestelde met het idee van “Baby’s eerste kerstfeest”. Inmiddels is het kerstboompje een bonte kermis eh…. kerstmis geworden en is kersttraditie nummer twee een feit.
Bij de Jumbo in Uden staat elk jaar met de feestdagen de grote olifant met duizenden lampjes en inmiddels ook een klein Jumbootje. Leuk om even met de kleinkinderen er langs te rijden, maar wij hebben het uitgebreid tot kerstshoppen. Sinds twee jaar doorkruisen de kleinkinderen met hun kleine boodschappenwagentje de hele winkel op zoek naar allerlei lekkers. Ze mogen ieder 5 artikelen uitkiezen, snoep, koek, fruit of net wat bij hen in de smaak valt. Vol trots leggen ze hun buit op de lopende band en doen hun boodschappen in de kleine gele Jumboshopper. Hopelijk mag ik nog heel lang genieten van deze traditie. Zo lang, dat de zak spek een zak chips geworden is, en het blikje Fristi plaats gemaakt heeft voor een blikje Red Bull. Want iets is pas een traditie, als je je er al heel veel keren van herinnert. Ik wens iedereen hele fijne feestdagen met of zonder familietraditie.
Rest mij alleen nog de vraag: welke familietraditie hou jij graag in ere?
Marja Verheijen,
