Marja Verheijen

Misschien is het wel één van de meest aangrijpende gebeurtenissen in het leven van een mens: afscheid nemen van iets of iemand. Dat laatste gaat gepaard met zeer heftige emoties, als een mens of dier geen deel meer zal uitmaken van je leven.

Het mooie is: hoe ouder, dat je wordt, hoe meer je ervan hebt. Het minder mooie is: hoe ouder, dat je wordt, hoe minder tijd je hebt om nieuwe herinneringen te maken. Heel confronterend.

Louis Couperus schreef de roman in 1900 en in 1974 verscheen op de Nederlandse televisie de gelijknamige serie De Stille Kracht. Willem Nijholt, Pleuni Touw en vele andere acteurs schitterden in dit 3-delige feuilleton vol met mysterieuze en occulte gebeurtenissen.

Wat? Pesjonkelen? Je zult je wel afvragen: wat is dat nu weer? Mijn vorige verhaal ging over vitiligo. Dat was ook al zo’n woord, dat enige uitleg vergde.

Wat? Vitiligo. Spreek uit als vie-tie-lie-goo. Het zou de titel van een Italiaanse operette kunnen zijn of het woord zou ook niet misstaan op de menukaart van een Italiaans restaurant als zijnde een overheerlijke Mediterraanse pasta.

Toen ik enkele weken geleden in mijn column aangaf, dat ik even met vakantie ging, omdat ik wilde werken aan het boek over de slimme en grappige uitspraken van onze kleinzoon Driek, kreeg ik van Corné Kremers van De Neije Krant het volgende verzoek: mocht je toch nog inspiratie hebben, stuur

Ik kan ontzettend genieten van de onbedoelde woordspelingen van kinderen, het “foutieve” woordgebruik en hun logica. Al vanaf zijn tweede jaar noteer ik de komische uitspraken van onze kleinzoon Driek in Notities op mijn telefoon.

Ik zie het nog zo voor me. Mijn oma, mijn moeder en ook al mijn tantes deden het. Sokken stoppen! Waarschijnlijk hadden zij nog nooit van de term duurzaamheid gehoord, maar hun generatie was opgegroeid met de mentaliteit van repareren en hergebruik.

Ik ben van de generatie van de haak, de beruchte haak, waar elk kind bang voor was tijdens de zwemles. Wie van mijn leeftijd kent hem niet? Die lange stok met zo’n grote ijzeren haak eraan, waarbij het net leek of je eraan gespietst werd.

Op de column “Ge doet toch ôk un stukske over ons schrieve?” van begin dit jaar kreeg ik twee reacties, waarvan er vorige week eentje centraal stond, namelijk die over de relatie tussen postbodes en honden.