Tilly Gerritsma

‘Als morgenvoormiddag het zonnetje schijnt, nou ja, wanneer het in elk geval droog is. Dan wil ik ff een rondje rijden op de brommer en bij jou aankomen voor een koffiepauze. Wanneer je thuis bent en het uitkomt’ lees ik in het WhatsApp berichtje.

Zaterdag 29 juni, in de verte hoorde je de muziek van Bruce Springsteen in het Goffertpark, is Rob mijn ex-man en beste vriend, overgegaan.

Keuvelend over niemendalletjes komen we op het onderwerp uiterlijk vertoon. En ja, dat is me nog al wat en met name in deze tijd hebben we er allemaal min of meer last van. Is het niet dat we dit zelf beoefenen dan is het wel van de ander die dit op nummer een heeft geplaatst.

We zitten alweer bijna op de helft van het jaar 2024. In mijn tuintje zie ik de weelderige paarse bloemenzee verschijnen die gelijk een kringloop telkens weer terugkomen. En zich net als onze uitdijende gedachten en het uitdijende heelal zich verder verspreiden in mijn tuintje.

Naar aanleiding van de bijeenkomst in Myllesweerd (4 maart 2024) over drugs-en drankverslaving ben ik onlangs naar een bijeenkomst geweest van Al-Anon. Al-Anon is een zelfhulporganisatie voor vrienden, familie en partners van alcoholisten. Oorspronkelijk voor drank maar drugsverslaving valt

‘Het grootste probleem met communicatie is dat we niet luisteren om te begrijpen, maar dat we luisteren om te kunnen antwoorden’ is een tekst die ik voorbij zie komen.

Vreugde en verdriet liggen vaak heel dicht bij elkaar en wisselen elkaar af. Vreugde omdat mijn jongste zoon een engeltje op zijn schouders gehad moet hebben die hem influisterde naar zijn vader te gaan. Was hij een dag later gegaan dan was het wellicht te laat geweest. En was hij naar gene

‘Mag ik je kussen?’ hoorde ik ze zeggen. Ik wilde net de winkel uitgaan en moest inwendig lachen. Ze vroeg het niet zacht, maar gewoon met haar normale (luide) stem zodat de omgeving kon meegenieten.

Het is de eerste keer dat we elkaar ontmoeten en het klikt meteen. Als ik haar even later vraag of ik mijn verhaal (een van de velen) zal voorlezen, knikt ze. Er is veel herkenningen, dat maak ik vaak mee. Eenieder heeft zijn eigen weg te volgen maar pijn en verdriet, we herkennen het

Voor mij is en blijft het zeer fascinerend dat er steeds meer kinderen geboren worden met een hoger ofwel dieper bewustzijn. Feitelijk logisch want dat is evolutie. En wat moeten onze kinderen dan met ‘de oudere generatie’ die hen niet begrijpt of nog erger wil begrijpen. Niet open staan voor