Tilly Gerritsma

‘Je hebt geen idee wat er zich achter de coulissen afspeelt’ verteld Henk als we met een groepje mensen gezellig zitten te praten. Is gezellig het juiste woord vraag ik me af want er komen toch wel wat serieuze onderwerpen om de hoek kijken.

‘Gemiste video-oproep’ zie ik staan en ben wederom blij dat ik mijn telefoon ’s nachts op vliegtuigstand heb staan. Dan wil ik niets horen, niet lastiggevallen worden, gewoon lekker in mijn eigen droomwereld vertoeven.

‘Heb je ook nog een foto?’ vroeg ze en ik had werkelijk geen idee. Zou ik een carnavalsfoto van vroeger hebben? Foto’s maken was vroeger een kostbare zaak dus ik betwijfelde het ten zeerste.

We hebben ons kopje thee nog niet opgedronken of Gyan vraagt me of ik klaar ben voor de volgende opdracht. Ik ben benieuwd wat hij voor me in petto heeft.

Als ik in gedachten mijn week doorneem was deze vanuit mijn beleving zeer wisselvallig van aard en allesbehalve hetzelfde.

Het is al weer vele jaren geleden dat ik in een verzorgingstehuis heb gewerkt. En ik en vele collega’s met mij hoopten dat ze hier nooit in terecht zouden komen. Dat had niets te maken met de verzorging maar met zelfstandigheid, de regie niet meer hebben of gedeeltelijk los moeten laten over je

Het lijkt wel of de tijd sneller gaat in mijn beleving. Ik kan het als het ware bijna niet meer behappen. Hoewel in een vertraagd en rustig tempo leven heeft ook wel wat. Want ik heb net als zovele andere mensen, me in vroegere jaren volledig voorbijgelopen. Gerend zeg maar. Nergens tijd voor,

‘Schik om niks’ daar houd ik wel van. Ofwel vreselijke melige antwoorden die eenieder kan invullen en die een lach op het gezicht toveren. Dat vind ik vaak genieten. Niet bij iedereen want je moet wel een beetje een soort gelijke humor hebben. Maar ja dat heb je gauw genoeg in de gaten. En

Ha in januari wordt het al een tot drie minuten lichter en in maart al vier minuten per dag lees ik op het internet. Dat doet de mens goed want ó wat verlang ik naar wat meer licht en vooral de warmte van de zon. Dat die mijn lichaam, botten en spieren, en mijn geest maar gauw mag

Het jaar 2022 is bijna voorbij en ik kan er niets aan doen maar voor mij mag ie. Met een ferme zwaai wijs ik hem de deur met de wetenschap dat hij gelukkig nooit meer terugkomt.