Tilly Gerritsma

Kerstmis is voorbij en waar gaan we met zijn allen naartoe met de wereld? Dat is de vraag die wellicht bij meer mensen speelt. Onlangs viel mijn oog op een filmpje van een verhoor van Prof Dr. Bob de Wit, hoogleraar strategisch leiderschap- Nyenrode Business University.

‘Kom even gezellig bij me zitten’ zei het oude vrouwtje. Toen ik ietwat verbaasd keek vertelde ze me dat ik niet bang voor corona hoefde te zijn. ‘Het is bijna Kerstmis’ zei ze. ‘Vrede op aarde’.

‘Heeft Poekie (de kat) ook een soort beschermengel?’ vraagt Daan op een dag en daar moet ik het antwoord op schuldig blijven. Dieren voelen veel meer, zien, ruiken en horen veel beter maar een beschermengel? De vraag komt naar aanleiding dat Poekie op stap is geweest en zeer gehavend

‘Het is klaar’ zei de klusjesman ‘kom je even kijken hoe het eruit ziet?’ Ik bewonderde zijn werk en praatte tegen een paar ogen. De rest was verscholen achter een masker. Als ik hem de volgende dag zonder masker tegen zou komen zou ik hem niet herkennen. Een vreemd idee is dat.

Op een dag werd ik verrast met een grote bos bloemen. Als steuntje in de rug omdat veel vrijwilligerswerk wat ik eerder deed, op dit moment fysiek niet meer lukt.

Daan zijn dag- en nachtritme zijn regelmatig verstoord door de vele input die hij niet goed kan verwerken. Hij gaat dan ook vaak laat in de avond of ’s nachts wandelen. Het liefst in de natuur waar hij kan genieten van de rust.

Stel dat ik onverwacht bij Petrus aan de hemelpoort sta of iemand anders die mij komt controleren. Ben ik dan wel hemelwaardig? Mag ik het poortje door?

Je hebt vroegbloeiers en laatbloeiers. Ik geloof niet dat er planten of bloemen bestaan die eeuwig in volle glorie in bloei staan. Er moet toch altijd een rustperiode inzitten waarin men bij kan komen van het bloeien en in volle kracht staan.

Het is bijna twee weken geleden dat bij mijn jongste zoon en zijn vrouw een jongetje geboren werd met de naam Floris. Na een voorspoedige thuisgeboorte moesten moeder en kind de volgende dag halsoverkop naar het ziekenhuis. Een bacterie was de boosdoener.

In de ochtend herinner ik me opeens dat er nog een meloen in de fietstas ligt die ik vergeten ben eruit te halen. En dat herinnert me weer aan mijn meloenplant achter in de tuin. Een beetje jaloers ben ik wel dat Daan al drie ieniemienie meloentjes aan zijn plant heeft hangen. Bij mij is niets