Tilly Gerritsma

Vele jaren geleden vroeg ik aan Jo Willems of hij een schilderij in opdracht wilde schilderen. Ik had een paar zinnen opgeschreven over het onderwerp waarover het moest gaan en voor de verdere rest liet ik het los. Ik was dan ook erg benieuwd in hoeverre Jo geïnspireerd zou worden.

‘Leuk mam, maar dat is veel te groot. Die doe ik niet aan.’ Daar sta je dan met je goedbedoelde cadeau. Fijn als je kinderen (volwassen zonen) heel direct zijn. Die zullen niet over zich heen laten lopen of te veel inslikken, wat zich later uit in talloze kwaaltjes.

Een enthousiast bericht op de groepsapp laat zien dat mijn jongste zoon erg blij is. Een foto van een schema met allerlei activiteiten of artiesten? Ik heb geen idee. Mijn schoondochter van mijn oudste zoon reageert direct ook zeer enthousiast. Ik heb geen idee waar het over gaat.

Twee telefoontjes in de vroege ochtend, kort op elkaar, had ik gemist. Dus de nood zal wel hoog zijn. Toen ik terugbelde en er natuurlijk niet opgenomen werd vond ik het best. Ik had teruggebeld en mijn interesse laten zien.

‘Je hebt geen idee wat er zich achter de coulissen afspeelt’ verteld Henk als we met een groepje mensen gezellig zitten te praten. Is gezellig het juiste woord vraag ik me af want er komen toch wel wat serieuze onderwerpen om de hoek kijken.

‘Gemiste video-oproep’ zie ik staan en ben wederom blij dat ik mijn telefoon ’s nachts op vliegtuigstand heb staan. Dan wil ik niets horen, niet lastiggevallen worden, gewoon lekker in mijn eigen droomwereld vertoeven.

‘Heb je ook nog een foto?’ vroeg ze en ik had werkelijk geen idee. Zou ik een carnavalsfoto van vroeger hebben? Foto’s maken was vroeger een kostbare zaak dus ik betwijfelde het ten zeerste.

We hebben ons kopje thee nog niet opgedronken of Gyan vraagt me of ik klaar ben voor de volgende opdracht. Ik ben benieuwd wat hij voor me in petto heeft.

Als ik in gedachten mijn week doorneem was deze vanuit mijn beleving zeer wisselvallig van aard en allesbehalve hetzelfde.

Het is al weer vele jaren geleden dat ik in een verzorgingstehuis heb gewerkt. En ik en vele collega’s met mij hoopten dat ze hier nooit in terecht zouden komen. Dat had niets te maken met de verzorging maar met zelfstandigheid, de regie niet meer hebben of gedeeltelijk los moeten laten over je